Są kwiaty, które są piękne tylko za dnia,

są ludzie co kochają ile się da.

Jest miłość co wszystkie serca łączy,

bez czasu, bez obliczeń - jest ideałem

boskiej natury a to kwiaty Boga

wiedzą już z góry!

 

Każdy kwiat, to życie zrodzone z miłości

i tyle kwitnie ile jest dać w stanie miłości,

a potem więdnie - ale to nie nie jest żadne umieranie!

To tylko chwilowe w ciszy zamieranie.

By rozkwitnąć na nowo miłością jeszcze głębszą,

o piękniejszym potencjale i sile uwalniania

soków życia i potężnej transformacji

dla cudu boskiej kreacji.

 

Kwiat życia każdy z nas dostaje

i ile nim jest-świat szybko poznaje.

Jedne kwiaty zadziwiają pięknem, inne zapachem

lecz natura ich delikatnie wpleciona w innych

całym dobrostanem spaja zieleń roślin

dla jednych życiem dla innych nazywany pięknym gajem!

 

 

Ze światła życia pochodzimy,

choć często iskrę łaski tej gubimy.

Odkryć ją trzeba wewnątrz swej istoty,

choć żywot ziemski nie jest słodki ani słony.

Rozproszeni pomiędzy światami

postrzegamy odblaski życiodajnej wody

co sączy się dając nam życie i pokarm duszy żywy

więc życia na prawdę nigdy nie tracimy.

 

Uświęcamy ścieżki naszymi ludzkimi stopami,

a ileż jeszcze drogi jest przed nami?

Anioł co nas do życia wprowadza

daje pomoc w potrzebie ale zawsze dodaje

''macie na Ziemi pokochać i szukać siebie''!

 

Szukać swego odbicia w obliczu każdej istoty

wiedząc, że ma zalety, a częściej namiastki brzydoty.

Lecz głębia poznania dopiero otwiera prawdziwe oczy

i dostrzegamy obraz taki jak przez pryzmat kryształu,

oraz wszystkie jego odcienie, które połączone razem

dają boskie o Ziemi wyobrażenie!

 

Ten czas....

Duch Prawdy krąży od wieków zarania

poprzez bezkresy ludzkiego poznania.

Okrąża świat jak rajski ptak i barwy roztacza,

różnymi odcieniami noc ze świtem łącząc

na przełęczy nieboskłonu, rajskiego gwiazd ogrodu

od wschodu do zachodu.

 

Spogląda od wieków na ludzkie poczynania

od rajskiej bramy - jej otwierania

i umownego wrót jej zamykania.

Po ścieżkach utrudzonych i tętniących życiem

między nędzą biednego i weselem bogacza.

Nic jego spojrzeniu  na Ziemie nie uwłacza.

Gdyż nic nie ginie w przestrzeni, lecz wznosi się ku niebu

by wyrównać wszystko w późniejszym duszy rozliczeniu.

 

Na rozpostartych skrzydłach co szerokości nikt nie zmierzy

czuje co i komu się należy.

W swej czułości otrze łzę sierocie i doda otuchy

cierpiącym na drodze.

Otuli swym ciepłem jeśli tylko trzeba

by złączyć kontrasty  ziemskiego piekła i nieba.

 

Poprzez różne portale czasu, zakurzone dzieje

wie dokładnie co z każdym z nas w środku się dzieje.

Nie domyka wrót jasności widzenia,

by pomóc tym co światła Prawdy im trzeba!

 

Czasem zgubi w locie swoje barwne pióro poznania

jako znak swej obecności i celu ludzkiego przetwarzania.

Widzą je ci, co gotowi już tę prawdę zobaczyć

i uwierzyć w to co realnym nigdy nie było,

a widziane we śnie zjawą ledwie było!

 

Tym sposobem ostrzega zagubionych w swojej własnej jaźni

czym się różni obietnica od szczerej przyjaźni!