Tam gdzie księżyc kładzie się spać,

tam gdzie słońce daje znać 

że pora już  wstać.

Tam budzą się Anieli 

boży wysłannicy mocy,

którzy pracują za dnia i w nocy.

Z nieba niosą nam nowinę 

w chwale zasłani 

przez Boga nam dani.

To Oni dają nam nadzieję 

na przemianę, na radość na Ziemi

i nas ludzi tu zrodzonymi.

Na skrzydłach utkanych z rosy

łączą nici nieba jak kawałek

nici z warkocza komety i mlecznych

drogowskazów dla naszej pamięci

i szybkich przekazów.

Nauczmy się je łapać i jeszcze szybciej odczytywać 

to co przyjdzie nam przeżyć

a potem odpoczywać.

Mój Aniele mówisz do mnie tak wiele,

a ja tak mało często pojmuję 

lecz i tak bardzo za to dziękuję.

Nie znam najlepszej godziny na Twe odwiedziny

Ale gdy tylko przychodzisz, życie moje

tak bardzo miłością ubogacasz i

umysł do siebie sercem i duszą dostrajasz.

Tą Ziemię, mój dom napełniasz harmonią

i tak cudowną wonią.

Dlatego tak często o tym marzę

o tym niebiańskim - innym wymiarze.

Może dlatego, że ciebie tam poznaje i wiem

że kiedyś tak się stanie.

Złączymy nasze dłonie, serca, umysły

czas się dopełni-dojdziemy do celu i jego głębi.

Do Bożej najwyższej istoty

do cudu dobroci, co ciągle się

odnawia i rozsyła swe dzieci

w przestrzeni tworzenia dla pełnego wyzwolenia.

Ileż nas razem a ile osobno

ile tęsknimy, ile przeżywamy smutku

bo siebie na prawdę nie znamy,

po śladach i cieniach siebie szukamy.

Kiedy jednak w cichości serca

wzniosę do ciebie ręce me Panie

niechaj światło Twe w moich rękach zostanie.

I chociażby cieniem Twoim tylko było 

to znak i pieczęć dla mnie zostanie

że znowu do Ciebie powrócę 

i poznam wszystkich moich braci 

co zawsze byli siłą Miłości bogaci.

Amen

Gdzieś w niedalekiej przestrzeni

gdzie nie ma odbitych cieni

gdzie gwiazdy torują drogi świetlane 

są myśli przez samego Boga wybrane.

 

Myśli co tworzą przestrzeń stwarzania

a gwiezdne pyły opadając ideały utwierdzają 

jak woalem ciepłym otulają.

 

Spójrz na niebo a przez astralne wizaże 

zobaczysz te boskie kolaże.

Nie są one materią choć by się tak nawet zdawały

lecz matryce ludzkości w nieboskłon kod wpisały.

 

Szukamy je co dnia i częściej nocą odkrywamy

a jeśli pobłądzimy myślami to sennie je spotykamy.

Choć jak goście częściej przychodzą 

własną duchowością nic nam nie szkodzą .

 

Odchodząc - jedynie ducha nam wzbogacają.

W oprawie jasności dodają nam wolności by marzyć i śnić .

a do tego każda dusza woła mając przy sobie świętego Apostoła.

 

On to kiedy trzeba ręką wyciągnie

i niewidzialnym ruchem myśli odgarnie 

byś lepiej zrozumiał, czego rozum zdołać nie potrafi.

 

Lecz wkrótce zrozumie przełoży i napisze

o głębokości co czwartym jest wymiarem i miłości, 

która jest jego najważniejszym filarem.

Księżyc i Słońce

Każdy, kto tylko liczyć potrafi i w niebo spogląda 

sam powie - każdy się tu krząta!

I tu na ziemi i nieboskłonie ciągle widać różne pogonie.

Luna - królowa nocy biegnie goniąc króla Re-słońce

ubrana w gwiazd tysiące.

Swym gwiezdnym płaszczem znaczy drogę powrotu

dla tych którym król słońce za dnia nie wskazał drogi

myląc zbłąkanych wielu - błądzących bez celu.

Lecz Luna bogini nocy tego faktu już nie przeoczy.

Jak czerń nieodgadniona, tajemnicza i milcząca,

wabi ciszą, gwiazd urokiem.

Każdą nocą aż do rana -bo jest w Słońcu zakochana!

Wciąż się chowa w blasku króla 

dzieląc władzę sprawiedliwie

opiekując się nim tkliwie.

Re wciąż błyszczy blaskiem chwały,

lecz o rady nieustannie, 

gdy wieczorna przyjdzie pora 

pędzi do królowej w srebrnej szacie,

która nigdy się nie kładzie.

Nie śpi, czuwa i wspomaga ciągle w roli czaru - maga.

Nawet kiedy mąż już wstaje i swym blaskiem grzeje ziemię 

ona ciągle drąży myśli aby wszystko się zgadzało

koniec i początek miało!

Gdy już wszystko jest w porządku,

dzień się budzi od początku.

Sen już zatarł złe wspomnienia 

duch się zbudzi nowy-gotowy do odnowy!

Ciało oblecze nowego ducha bo to dzień nowy 

Początek nowego życia, w którym jest tyle do odkrycia.

I tak jest od zarania - każdy ma swojego pana!

Nawet Re i Luna wiedzą, że ich moc też odgórnie jest im dana .

Słońce za dnia grzeje ziemię a nocą Luna drogę wskaże

W zgodnej parze, zawsze razem ku radości całej Ziemi

na której my ludzie jesteśmy również stworzeni!

 

Jest czas...

Jak co roku załatwiamy mnóstwo spraw w natłoku.

Sprzątamy wszystko co zbyteczne a uciekamy od tego co wieczne.

Czekamy tego dnia - Bożej Nocy 

tak jak zawsze przemawiali prorocy.

Przyjdzie Jezus syn Boży i Nadzieja 

On zbawi lud swój i wszystkim objawi

moc Boga i potęgę Jego 

zesłaną w postaci - Człowieka Syna Bożego.

I wypełnił się czas...

Przyszedł ale ludzie Go nie przyjęli

bo mieli zbyt mało siły i wiary.

Wiary w to co wieczne i od zawsze było

lecz w pojęciu ludzkim się nie ziściło.

Odszedł Bóg Człowiek i choć wypełnił 

to co było mu dane 

ludzie nie zmienili się przez całe wieki wcale.

Ciągle krążą we mgle własnych błędnych wyobrażeń

uciekając w chwile marzeń.

Lecz te myśli tak dalece są od Boga,

który ciągle nas ogląda

przez zakryte oczy naszej własnej duszy

które tylko miłość z podstaw ruszy.

Tak wciąż czeka i przychodzi o tej porze jak co roku

w środku nocy i ze łzami ciągle patrzy

kto ten cud w sobie zobaczy?!

On nie żąda by wciąż kłaniać się bezwiednie

lecz odmienić swą świadomość i dopełnić przepowiednie.

Odmień duszę ,odnów całe swoje życie

a Bóg cały tam zamieszka!

Tędy była, jest i będzie droga 

ku wolności, Bożej łaski i mądrości!

Czyste serce, myśli, czyny

Oto całe narodziny!

Tu się rodzi Bóg w Człowieku

tu jest dom i Bóg w nim mieszka!

Oto cała jedność w wielu 

to jest droga i cel w celu!

Kochać całym sercem swoim,

duszą i umysłem drugiego człowieka 

bo to obraz Boga samego myślą ożywionego!

Z mgły porannej jak pajęczyna -myśl Boga 

unosi się myśl człowieczej istoty.

Wędruje przez wrota ziemskich pól nadziei i wibracji,

to co łączy i nie rozdziela ludzkie i boskie pragnienia.

Ulotne często jak podmuch letniego wiatru

lub stałe jak kamień węgielny na ziemi od Boga 

powraca do jednej największej tajemnicy istnienia.

W ruchu wibracji co przewyższa zwykłe pojmowanie ziemskiej istoty

powracamy do jedności w wielu.

Choć teraz rozdzieleni i w różne ludzkie szaty odziani

szukamy siebie nawzajem, często pojmując świat tylko zmysłami

oszukujemy siebie sami.

Często rozmyślań nie ma końca w krótkim żywocie człowieka 

a przecież wieczność czeka!

Patrzymy w gwiazdozbiory na firmamencie nieba a nie wiemy

że tak daleko i tak blisko do świetlistej powłoki człowieka.

Wtedy tylko dusza duchem Prawdy ożywiona dobrze wie 

że i tak powróci jako cząstka Boga i wszelkie trudności pokona.

Bo nie ma ciężaru zbyt wielkiego żeby  unieść go nie zdołała 

gdyż dobrze wie że sama tę drogę na ziemi wcześniej wybrała. 

W tym dniu wspaniałym,

choć dla innych zwykłym i szarym

widzę i pojmuję głębię Twej miłości,

widzialną w darach dla mnie i ludzkości.

Bo ludzkość to ja i wszystko co nią żyje

choćby tę najmniejszą krótką chwilę.

Cud życia co chwile przychodzi i tą samą drogą powraca

pod natchnieniem Bożej miłości,

która każdą dusze kieruje do wrót wieczności.

Tak więc dzisiaj gdy już wiem, 

że nasza dusza zaczyna swą podróż nieznaną 

pomóżmy jej odnaleźć tę drogę świetlaną.

Aby znalazła nawet na bezdrożu wskazówkę ku miłości

bez cienia zazdrości.

Tak też zawsze pomagają nam nasi Anieli

i prośmy byśmy ich zawsze przy sobie mieli.

Anioł miłości niech pod każdy dach zagości!

Serca otuli promieniami światła i drogę ku Bogu wskaże

i to one własnie będą w darze.

Jak dotyk lekki ale jakże miły i wspaniały

tak Bóg dotyka nas czule

gdy serca dotykają ziemskie bóle.

Czasem krwawią lecz miłość ich scali

przez wiarę i moc jej spełnienia 

do ponownego w Jedno połączenia.

Harmonia spaja różne obrazy tego samego ciała.

Przeglądamy się sobie w różnych odbiciach innych twarzy,

a oczy są lustrem naszego obrazu.

Obrazu zwierciadła czasu co pięknem są,

a czasem brzydoty, w zależności od patrzącej istoty.

Lecz dusza świetlista w miłość odziana 

tylko piękno zobaczy, a nawet w inności wartości odnajdzie

i z dobrem połączy na zasadzie syntezy prawdy i mądrości,

zgodności i alchemii przemijalności bytu i wieczności.

Duch mądry to tylko rozumie i z upływu czasu tylko się śmieje,

bo to tylko przemijalności iluzji złudzenie.

To co piękne trwa wiecznie i nigdy nie ustaje.

Daje radość i nadzieje.

Że jedność we wszystkim istnieje!

 

Piękne wrażliwe dusze najczęściej bywają zagubione.

Często nie wiedzą w którą mają podążać stronę.

Ale głos serca zawsze jest ich wysłuchany, 

na ścieżce światła przez innych przetwarzany.

Jak skrzydłem Anioła z boskiego wymiaru ogarnia ich ciepło,

ale i niepokoje, jakby ich serca i rozum świat cały dzielił na dwoje.

Ale przychodzi czas kiedy sami prowadzą stadko niemałe,

kiedy już wcześniej piekło na ziemi przemierzyli całe.

Teraz poznając moc każdej siły tworzą przestrzeń

otwartej drogi dla największej miłości -

która scala wszelkie niemożliwości.

 

Dlatego duszo wrażliwa nie bój się tego 

co jest tylko ludzkim wyobrażeniem.

To tylko z przeszłości coś układa się cieniem.

Poznaj go i zaakceptuj a odkryjesz siebie -Najwspanialszą Istotę,

która przemierzyła Wszechświat tam i z powrotem.

A ja nie jestem przy Tobie przez przypadek!

Potrzebujemy siebie nawzajem, 

dlatego ścieżki życia nam się razem splatały,

by wyrazić to co nazywa się zamierzonym życia odgórnym planem!

Moc transformacji-to przetworzona siła kreacji.

Moc tworzenia i przenikania z jednego w różne postacie ciała.

Ciało z molekuł miłości stworzone,

najpierw nazwane potem duchem napełnione.

Duchem prawdy początków i światła nieziemskiej mocy,

która przenika tajniki ziemskiej i gwiezdnej mocy.

Razem tańczą połączone,

nici ze Światłem Wszechświata złączone.

Pulsują ,falując tworząc ogrom mocy,

dają życie nieustannie za dnia i w nocy.

Kto poznał kod klucza nieśmiertelności

i poczuł czym jest wieczne trwanie -

już nie pyta co i kiedy się stanie.

To już nie wiara, ani doświadczeń wiele,

ale pewność w wieczne istnienie.

Życie nigdy nie ustaje i jest przewodnikiem - prawdy o Miłości w wielu! 

tak docieramy od końca do początku 

i Boga w Człowieku ISTNIENIU.

Nie bój się słuchać głosu twej duszy.

ona zna Boga i moc głębi Jego

wyraża w postaciach tak dobrze ci znanych.

Wszystko co w myśli wytwarzasz,

prawdą się stanie w nie odległym czasie,

a ty będziesz widzieć to wszystko

w namalowanym rzeczywistością obrazie.

Widocznie tak ci jest dane

i w życie twoje wpisane.

Kolorami twej wyobraźni, których barwy wybierasz

z serca intuicji ukrytej we wnętrzu twego ducha.

Jest ona mądrością - dla ludzi przekazem,

by drogę ku Bogu odnaleźć. 

Zostawić co tylko odbiciem jest światła

na krótkiej wędrówce ludzkości

do raju duszy i nieśmiertelności.

Choć nasze nowe poznanie za każdym razem

ubogaca nas mocą doświadczeń,

często nie możemy odnaleźć najważniejszej wskazówki,

drogowskazu błądząc zawracając do początku - tyle aż czasu!

Lecz dusza gdy wstąpi na drogę oświecenia 

wie którędy wiedzie droga przeznaczenia.

Wyciągnie wtedy ręce swe ku wielu

i wskaże drogę prawdy biednemu i bogatemu.

Energia życia zna tajemnicę Boga,

bo światło Jego mocy to energia co tworzy całe nasze życie.

Dostajemy go obierając miejsce swego wzrostu,

jak każde ziarno zasiane wędruje przez ludzkie życia role.

Takie nasze zadanie, by wzrastać i pielęgnować

najważniejszy dar Boga-ISTNIENIE.

Odbicie jego tworzy w ziarnie pokazując jak dopełniamy swego powołania,

kierując się umysłem i sercem niepodzielnie.

Lecz obierając tylko jedno wiosło-umysł,

co okrężną droga prowadzi do przystani i miejsca wyjścia zarazem.

Do miejsca co było i będzie zawsze rajem.

To droga pośrednia -to nasze życie,

ale jakże wzniosłe jeśli kochamy i ku miłości podążamy.

Choć czasem wydaje się to ponad nasze siły.

Często udręką oświeconych jest tęsknota za powrotem,

ale przecież to i tak będzie jak było przedtem i potem.

W powłoce ludzkiej - przeplatanej słabościami,

Jesteśmy by zrozumieć cel naszej Wyższej Jaźni!

Cały sens naszego ISTNIENIA i ponownego z rajem zespolenia!

 

Wreszcie mój okręt odbija od brzegu

zostawiam co stare, podążam ku nowemu.

Czego odkryć mi będzie dane

poniżej będzie spisane.

 

Duch Światła co miłością obdarza każdego,

drogę mi wskazał ku miejscu nowemu.

 

Twoja nadzieja niech Cię prowadzi.

Wiara odpędzi wszelkie złe myśli,

a miłość będzie ciągle Twym sterem,

Bogiem, duszą i Przyjacielem.

 

Z daleka ląd został, fali nowych przybywa,

a gdzieś zza burty dochodzi muzyka.

To pieśń miłości co Boga chwali

niesiona z kroplami życia na fali.

Tu własnie dzieją się rzeczy cudowne,

o których ludziom dech w piersi zapiera

ta boska myśl-boża muzyka.

 

Wszystko jest cudem bo z cudu powstaje,

zmienia swe postacie, wielkości i stany skupienia

i oto cała wielka alchemia.

Uwierzyć, tak mocno że wszystko jest możliwe

pomimo względności czasu i przestrzeni,

a nawet życia co często myli się ze snami

i niewiadomą jak to jest też z nami?

 

Nasze koło życia nigdy się nie ustaje

tak jak potęga uczucia co ten ruch wyzwala!

Dla jednych enigmą dla światłych miłością nazwana!

Z promieni fal świetlistych utkani

lecz ciałem fizycznym odziani

przybywamy na Ziemię Obiecaną, 

rajem, piekłem a zarazem czyśćcem przez nas nazwaną.

Drogą doświadczeń, bólu, radości i wiary

każdy odcinek życia przemierzamy.

Mamy wokoło wszystko co Matka Ziemia nam daje,

dobre zbiory a czasem i nieurodzaje.

Tyle razy ciała nasze przez wcielenia odnawiamy,

a ciągle oświecenia nie mamy.

Musi się spełnić harmonia wszelkiego doświadczenia.

Wtedy ujrzymy koniec naszego przeznaczenia.

Kiedy opadnie wszelka zasłona a prawda rozjaśni wszelkie złudzenia,

nie będzie dwoistości ani jego cienia.

Blask Boga - Miłości-Prawdy

obejmie nas mocą swej potęgi 

i nie będzie już bólu, krzywdy i męki.

Twarzą w twarz oglądać siebie będziemy 

bez odbić w zwierciadłach czasów.

Tylko całą naszą prawdę odkryje przed nami

ostatnia podróż miłości w którą my sami

jesteśmy od początku do końca wpisani.

Przypływ i odpływ naszej łodzi życia

zamknie się w jednym kole.

I będziemy Światłością co blaskiem scali wszystkie barwy tęczy

na najwyższym poziomie!

Tak też bez ograniczeń i całą mocą 

co świeci dniem i nocą.

 

To nie wiedza i rozum człowieka doskonali

ale moc ducha co miłość  w duszy budzi.

Nakreśla jego wielkość i dokonuje wyzwolenia.

Uwalnia to co kołem od wieków zakreślone 

i uleci ku temu co boskim absolutem zamierzone.

Tam gdzie światło rozprasza swe tony 

wstaje duch ludzki słowem Boga ożywiony.

Z bezmiaru łaski i miłości

tworzy się słowo i sens nadaje wszechmocy

tworząc kreacje ludzkiej świadomości

i jej na ziemi bytności.

Nie wiedząc do której ziemi bytu docieramy

nowe przejścia -bramy dla siebie stwarzamy.

Korytarzem ducha o wysokiej wibracji idziemy ku nowemu - następnej generacji.

Nie zacierając pola informacji,

jesteśmy zdolni do wszelkiej kreacji.

Otwarcia, przejścia i zamknięcia naszej konstelacji.

Tworząc sieci połączeń tylu pokoleń w wielkim kole Samsary

Jesteśmy jednym choć tego często nie pojmujemy

dopóki ostatnich wrót życia nie przejdziemy!

 

Kiedy znów usiądzie obok Ciebie Ktoś w bieli

Kiedy jednym spojrzeniem fałsz od prawdy rozdzieli

Kiedy w Jego nieziemskich oczach znajdziesz odbicie nadludzkiej miłości
To znak!
Wysłannika Boga w całej okazałości!

I kiedy przyjdą dni ludzkiej słabości

I choć przez chwilę odkryjesz w sobie jakieś cienie

Niechaj będzie to tylko złudzenie!

Niechaj ono mija jak każda ziemska chwila!

Bo tak przez eony, ery i epoki 

Toczy się los tej ziemskiej powłoki

Lecz w sercu ciągle niech żyje  prawda - nadzieja!

To ona dodaje otuchy i chęć do życia wyzwala

Uwalniając nas z więzów ziemskiego ciała!

Wchodząc między astralne ideały

Ciągle biegnijmy do przodu

Zostawiając to co gubi naszą duszę

A odkrywajmy na nowo tchnienie Boskiej Miłości

To jest właśnie źródło wszelkiej radości

Wiersz ten pisałam w nocy 

z myślą o wszystkich dobrych, mądrych ziemskich istotach,

dla których dopiero śmierć ukazuje prawdę.

Prawdę, którą przyjąć nie umieli,

trzeba było cudu, aby wszystko to pojęli!

 

Całe życie w pocie czoła, dobrze, mądrze, sprawiedliwie,

lecz na  duszy zbyt odlegle,

aby pojąć życia głębię co z miłością jest związana.

Do poznania jest nam dana.

Tak mijały całe lata życia prostego człowieka,

który poza materią na nic innego nie czekał.

I nic, może oprócz utrudzenia na tej ziemi nie zaskoczy i nie zdziwi,

a tym bardziej nie zrozumie,

co mu jeszcze Niebo na Ziemi szykuje!

Więc dalej pracuje!

 

Nagle upada utrudzony, 

a ręce jego spoczęły w prochu ziemi, 

skąd też początek wzięły.

Już odchodził,

już dusza opuszczała ciało,

ale siła rozumu dopełniła swego i ujrzał cud,

którego dotąd nigdy pojąć nie był w stanie.

Proch ziemi z rąk jego wzbił się ku Niebu 

i stworzył iskrzący gwiazdozbiór,

by wkrótce jak krople rosy opaść na ziemię.

Oczyszczając przez to jego duszę

i naprawiając jego błędne mniemanie o cudach,

których wcześniej zrozumieć nie był w stanie.

 

Na jego oczach, 

z rosy powstał Anioł Jego o nieziemskiej urodzie!

Swym blaskiem, który otaczał całą ziemię osłonił serce człowieka,

a w ręce swe świetlane ujął Anioł zabłąkaną duszę ziemskiej istoty

i wlał uczucie prawdziwie Żywej Wody!

 

Ciepłem swym i z największą czułością 

przytulił tą duszę tak bardzo do siebie,

że wkrótce stali się jednością,

wzbogacając siebie nawzajem.

Stwarzając harmonię duszy,

zwaną Odwiecznym Rajem!

Wkrótce choć ciało zostało, ziemia przyjęła to co wydała,

a dusza dwóch Aniołów po promieniach świetlistych uleciała.

Ku Bogu i odtąd są już razem.

I nie rozdziela Ich już logika i rozumne działanie, 

bo cud jest tam,

gdzie miłość niczym nie jest skrępowana, 

żadną cyfrą czy literą - bo sama jest wspaniała!

O Panie mój, 

dałeś mi niezwykłą drogę poznania.

Dałeś  mi zmysły, wiarę

i siłę odkrywania.

Tego co wcale nie ukryte,

a tak dalekie wielu do przekonania.

Przekonaniu o Jedni i zespoleniu,
tak wielu w jednym Bogu i Jego stworzeniu.

Przez obraz oczu i ich głębię odkrywam
to co dusza chce wyrazić,

ale głos jej ukryty,
w kodzie danym sercu drugiego człowieka,

dlatego dusza tak długo szuka i czeka.

Więc jeśli klucz odnajdzie wspólne spojrzeń połączenie,

to wyzwoli głosy, duszy głębię.

Wtedy już nie potrzeba języka,

bo z serca, przez zwierciadła oczu,

płynie życia muzyka.

To ona otwiera trzecie oko poznania.

Bez słów, przenika tajniki duszy i ciała.

Umysł zawiaduje sposobem logicznego postrzegania,

a serce i świadomość połączona razem,

daje świetlistą istotę zwaną Boskim obrazem.

Nadświadomość wychodzi poza bariery
i granice ludzkiej rozumu słabości,

gdyż powraca do podstawy,
zawracając w czasoprzestrzeni.
Skąd wszyscy powstali - swój początek wzięli.

Moje nocne snów wojaże,
nie znają balastu czasu i przestrzeni.

Po niciach wątków wielu zdarzeń
przenikam różne epoki i czasów wymiary.

Jak wędrowiec wolny od trudów podróży,
znam kod dostępu im dany.

Kiedy tylko oczy zmrużę
i uwolnię umysł od prawdy rzeczywistości

wnikam w bezmiar bezczasowy
dla duchowej podróży przeznaczony.

Nie tylko przeszłość mój duch obejmuje
ale to czego jeszcze nie ma,
a Zamysł Górny nam szykuje.

Choć sama nie wiem i rozum nie daje wiary,
to dusza przenika inne wymiary.

Lecz by się nie pogubić
w bezmiarze tego przenikania,
proszę o pomoc me duchowe opiekuny.

Podając im dłonie w świetlistej przestrzeni,
poddaję się Ich mocy.
Ufając że nie odmówią pomocy.

Czuję całym mym ciałem
Ich obecność przy mej duszy

i wtedy już gotowi jesteśmy do astralnej podróży.

Widzę Światła
i ich wszystkie tęczy odcienie,
które przychodzą do mnie
jak schody do nieba

i zabierają mnie tam,
gdzie właśnie mnie trzeba.

A potem tą samą drogą powracam
i z miłością Opiekunom dziękuję.

W przestworzach Światła i Miłości
jestem jak jeden z wielu zaproszonych gości.

Lecz tak na prawdę,
gościem się wewnątrz mej Duszy nie czuję,

ale zespoleniem z odwieczną tęsknotą,
która właśnie do domu powróciła
i na nowo Cudem Czystej Miłości ożyła.

Nie ma tu statusów,
materii czy skali brzydoty.

Są tylko boskie Emanacje,
światła o Niebiańskiej Mocy

O tych to nam mówili wielcy Prorocy.

Tutaj muzyka
siłą sfer hierarchii Cherubinów Białych
tworzy okrąg największej potęgi i mocy,  

co oślepia tych co dumą się wynoszą
a dodaje siły istotom, którymi szczere intencje kierują

i oni sami siebie na wzajem miłują.

Krąg kosmiczny już się tworzy,
upleciony w wir przestworzy!

Ktoś energii nić podaje,
skrzy się niebo blaskiem mocy.

Ach to Anioł mój uroczy
ciepłym skrzydłem mnie otula,

w serce wlewa ciepło słońca,
co nie pali lecz ogrzewa całe życie,

wszystkie stany, aż po kresy moich marzeń.

  

Mkniemy razem połączeni,
pośród wielu gwiezdnych blasków,

poprzez zorze, tęcze,
wszelkie gwiezdne pyły i obręcze.

Świat istnieje,
a największa jego głębia tkwi w duszy, co otwiera się prawdziwie.

Już nie oczy, ale siła co drzemie w każdej dobrej duszy
potrafi dostrzec to, Co ją do głębi poruszy.

Łzy Anioła obmywają,
bielmo niewiedzy jej zrzucają,

dają wskazówki w sposób czasem nadzwyczajny. 

Czy to we śnie czy na jawie
rzeczy się dzieją niebywałe.

Dają chwile wyciszenia, dobre słowo
i spojrzenie innego często anioła.

Anioła co wierzchnie - ziemskie nosi ubranie
i czeka nawet z kawą na śniadanie!

Dobrze wiedzą świetliste Anioły,
że z tęczy kolorów utkany jest świat marzeń.

Marzeń co tylko są podstawą do tworzenia
cudu początku i przeznaczenia.

I nam ludziom niosą przesłania,
o pojęciu głębi i jej zdobywania!

Więc posłano nas na głębię,
której znaleźć nie łatwo w 3-wymiarowym świecie.

Ale po to my Jesteśmy przecie!

Czwarty wymiar przeznaczony dla wielu,
ale przybliżyć go trzeba. 

Najpierw samemu wchodząc w nieznane,
w żaden dostępny sposób nie opisane.

Mój duch podróżuje,
nic czasem nie pojmuje,
ale nigdy nie jest sam w przestworzach.

I Dzięki ci za to Mój Boże!

Za Twą pomoc,
za Twoich przewodników świetlanych.

Są Oni dla mnie pomocą,
ratunkiem i pokrzepieniem,

w tym życiu,
często zwanym nieba cieniem.

Podaję Im swą dłoń
i wiem, że nie zostaje pusta.

Chyba, że trzeba oczyścić
to co mi w drodze przeszkadza.

Wtedy Anioł mój drogę mego życia wygładza.

Wiem już,
że nasz kod życia - nasza enigma,
od góry nam dany 

razem ze światłem Boga na Ziemię został zesłany!

Nasze zadanie to chronić to co dobre
i umacniać w wierze,

że Miłość jest podstawą w każdej wierze.

Jeden Bóg, jedno posłanie,
Kochać i zrozumieć co to jest Boże kochanie.

Nie ma większego daru i większej radości,
jak tylko dostarczać wzajemnej miłości,

Bo wszyscy płyniemy do jednej przystani. 

Stąd wypływamy i powracamy
przechodząc życia i różne jego kształty i zmiany.

Podając sobie nawzajem nici różnej osnowy,
tworząc harmonię genów i ich splotów wiele,

jako dzieci, przodkowie,
a nawet ''umowni'' wrogowie, a potem przyjaciele.

Kiedy tylko przymykam oczy,
wyciszę swe myśli i słowa,

ktoś mnie w ciszy po imieniu woła.

Po chwili postrzegam świetlistą postać mojego Opiekuna

co przybywa jak promień światła,
które blaskiem swym nie oślepia,

ale otwiera wewnętrzną drogę poznania
przez serce, umysł i wiarę,

że to co zobaczę, wkrótce się stanie.

Mój Anioł rozdziela to co niewidzialne od rzeczywistej materii,

aby mój wzrok wewnętrzny przebił się do głębi.

Do głębi istoty, która podróżuje w przestworzach, 

a ciało przybiera tylko dla ludzkich, ziemskich relacji

między człowiekiem w jego ziemskiej iluminacji.

Mówi do mnie,
lecz głosu Jego nie słyszę, lecz całym umysłem pojmuję

czasem nawet dotyk i zapach przepiękny czuję.

Dziwne to i dla mnie niezrozumiałe,
jak można słyszeć to co nieusłyszalne?!

A ja po prostu słyszę i czuję,
nawet te najwyższe wibracje i muzyki tonacje.

Nie określa ich żadna skala,
to ona ponad podziały swe tonacje wyzwala.

Słyszę szept wiatru i liści kołysanie,
szum skrzydeł motyli i niebiańskich ptaków.

Słyszę jak szeleszczą suknie w tańcu Aniołów
i tych, którzy się Ich ogromnie boją.

Słyszę szum spadającej gwiazdy
i ostatni oddech odchodzącej duszy,

która w nową wędrówkę wyruszy.

Czuję też Jej powroty ku ziemskiej powłoce
i odwiedziny wśród żywych za dnia i w nocy.

Czuję jak serca ludzi dobrych biją w jednym tonie
i jak śpiewają ich serca 

a w tańcu ich połączone dłonie.

Czuję ich radość i miłość, która się wszystkim udziela.
Bo rozbrzmiewa jak chór najbardziej zgrany
na wszystkie orkiestry świata i na byt nieznany.

I moje serce się wtedy raduje,
bo wewnątrz cud stworzenia od Boga mi dany
jest przez dobre dusze najwyżej wychwalany.

Dziękuję Ci Aniele za te odwiedziny!
To one są dla mnie jak ponowne narodziny!

Są jak powroty do domu Ojca w Niebie,
a On ciągle otwiera swe ramiona
i z największą miłością do nas woła..

'' To wy jesteście cząstką mnie w każdym stworzeniu
   i razem dopełniamy dzieło tworzenia.
   Przez miłość - bo bez niej nie ma zespolenia! "