Z promieni fal świetlistych utkani

lecz ciałem fizycznym odziani

przybywamy na Ziemię Obiecaną, 

rajem, piekłem a zarazem czyśćcem przez nas nazwaną.

Drogą doświadczeń, bólu, radości i wiary

każdy odcinek życia przemierzamy.

Mamy wokoło wszystko co Matka Ziemia nam daje,

dobre zbiory a czasem i nieurodzaje.

Tyle razy ciała nasze przez wcielenia odnawiamy,

a ciągle oświecenia nie mamy.

Musi się spełnić harmonia wszelkiego doświadczenia.

Wtedy ujrzymy koniec naszego przeznaczenia.

Kiedy opadnie wszelka zasłona a prawda rozjaśni wszelkie złudzenia,

nie będzie dwoistości ani jego cienia.

Blask Boga - Miłości-Prawdy

obejmie nas mocą swej potęgi 

i nie będzie już bólu, krzywdy i męki.

Twarzą w twarz oglądać siebie będziemy 

bez odbić w zwierciadłach czasów.

Tylko całą naszą prawdę odkryje przed nami

ostatnia podróż miłości w którą my sami

jesteśmy od początku do końca wpisani.

Przypływ i odpływ naszej łodzi życia

zamknie się w jednym kole.

I będziemy Światłością co blaskiem scali wszystkie barwy tęczy

na najwyższym poziomie!

Tak też bez ograniczeń i całą mocą 

co świeci dniem i nocą.

 

To nie wiedza i rozum człowieka doskonali

ale moc ducha co miłość  w duszy budzi.

Nakreśla jego wielkość i dokonuje wyzwolenia.

Uwalnia to co kołem od wieków zakreślone 

i uleci ku temu co boskim absolutem zamierzone.

Tam gdzie światło rozprasza swe tony 

wstaje duch ludzki słowem Boga ożywiony.

Z bezmiaru łaski i miłości

tworzy się słowo i sens nadaje wszechmocy

tworząc kreacje ludzkiej świadomości

i jej na ziemi bytności.

Nie wiedząc do której ziemi bytu docieramy

nowe przejścia -bramy dla siebie stwarzamy.

Korytarzem ducha o wysokiej wibracji idziemy ku nowemu - następnej generacji.

Nie zacierając pola informacji,

jesteśmy zdolni do wszelkiej kreacji.

Otwarcia, przejścia i zamknięcia naszej konstelacji.

Tworząc sieci połączeń tylu pokoleń w wielkim kole Samsary

Jesteśmy jednym choć tego często nie pojmujemy

dopóki ostatnich wrót życia nie przejdziemy!

 

Kiedy znów usiądzie obok Ciebie Ktoś w bieli

Kiedy jednym spojrzeniem fałsz od prawdy rozdzieli

Kiedy w Jego nieziemskich oczach znajdziesz odbicie nadludzkiej miłości
To znak!
Wysłannika Boga w całej okazałości!

I kiedy przyjdą dni ludzkiej słabości

I choć przez chwilę odkryjesz w sobie jakieś cienie

Niechaj będzie to tylko złudzenie!

Niechaj ono mija jak każda ziemska chwila!

Bo tak przez eony, ery i epoki 

Toczy się los tej ziemskiej powłoki

Lecz w sercu ciągle niech żyje  prawda - nadzieja!

To ona dodaje otuchy i chęć do życia wyzwala

Uwalniając nas z więzów ziemskiego ciała!

Wchodząc między astralne ideały

Ciągle biegnijmy do przodu

Zostawiając to co gubi naszą duszę

A odkrywajmy na nowo tchnienie Boskiej Miłości

To jest właśnie źródło wszelkiej radości

Wiersz ten pisałam w nocy 

z myślą o wszystkich dobrych, mądrych ziemskich istotach,

dla których dopiero śmierć ukazuje prawdę.

Prawdę, którą przyjąć nie umieli,

trzeba było cudu, aby wszystko to pojęli!

 

Całe życie w pocie czoła, dobrze, mądrze, sprawiedliwie,

lecz na  duszy zbyt odlegle,

aby pojąć życia głębię co z miłością jest związana.

Do poznania jest nam dana.

Tak mijały całe lata życia prostego człowieka,

który poza materią na nic innego nie czekał.

I nic, może oprócz utrudzenia na tej ziemi nie zaskoczy i nie zdziwi,

a tym bardziej nie zrozumie,

co mu jeszcze Niebo na Ziemi szykuje!

Więc dalej pracuje!

 

Nagle upada utrudzony, 

a ręce jego spoczęły w prochu ziemi, 

skąd też początek wzięły.

Już odchodził,

już dusza opuszczała ciało,

ale siła rozumu dopełniła swego i ujrzał cud,

którego dotąd nigdy pojąć nie był w stanie.

Proch ziemi z rąk jego wzbił się ku Niebu 

i stworzył iskrzący gwiazdozbiór,

by wkrótce jak krople rosy opaść na ziemię.

Oczyszczając przez to jego duszę

i naprawiając jego błędne mniemanie o cudach,

których wcześniej zrozumieć nie był w stanie.

 

Na jego oczach, 

z rosy powstał Anioł Jego o nieziemskiej urodzie!

Swym blaskiem, który otaczał całą ziemię osłonił serce człowieka,

a w ręce swe świetlane ujął Anioł zabłąkaną duszę ziemskiej istoty

i wlał uczucie prawdziwie Żywej Wody!

 

Ciepłem swym i z największą czułością 

przytulił tą duszę tak bardzo do siebie,

że wkrótce stali się jednością,

wzbogacając siebie nawzajem.

Stwarzając harmonię duszy,

zwaną Odwiecznym Rajem!

Wkrótce choć ciało zostało, ziemia przyjęła to co wydała,

a dusza dwóch Aniołów po promieniach świetlistych uleciała.

Ku Bogu i odtąd są już razem.

I nie rozdziela Ich już logika i rozumne działanie, 

bo cud jest tam,

gdzie miłość niczym nie jest skrępowana, 

żadną cyfrą czy literą - bo sama jest wspaniała!

O Panie mój, 

dałeś mi niezwykłą drogę poznania.

Dałeś  mi zmysły, wiarę

i siłę odkrywania.

Tego co wcale nie ukryte,

a tak dalekie wielu do przekonania.

Przekonaniu o Jedni i zespoleniu,
tak wielu w jednym Bogu i Jego stworzeniu.

Przez obraz oczu i ich głębię odkrywam
to co dusza chce wyrazić,

ale głos jej ukryty,
w kodzie danym sercu drugiego człowieka,

dlatego dusza tak długo szuka i czeka.

Więc jeśli klucz odnajdzie wspólne spojrzeń połączenie,

to wyzwoli głosy, duszy głębię.

Wtedy już nie potrzeba języka,

bo z serca, przez zwierciadła oczu,

płynie życia muzyka.

To ona otwiera trzecie oko poznania.

Bez słów, przenika tajniki duszy i ciała.

Umysł zawiaduje sposobem logicznego postrzegania,

a serce i świadomość połączona razem,

daje świetlistą istotę zwaną Boskim obrazem.

Nadświadomość wychodzi poza bariery
i granice ludzkiej rozumu słabości,

gdyż powraca do podstawy,
zawracając w czasoprzestrzeni.
Skąd wszyscy powstali - swój początek wzięli.

Moje nocne snów wojaże,
nie znają balastu czasu i przestrzeni.

Po niciach wątków wielu zdarzeń
przenikam różne epoki i czasów wymiary.

Jak wędrowiec wolny od trudów podróży,
znam kod dostępu im dany.

Kiedy tylko oczy zmrużę
i uwolnię umysł od prawdy rzeczywistości

wnikam w bezmiar bezczasowy
dla duchowej podróży przeznaczony.

Nie tylko przeszłość mój duch obejmuje
ale to czego jeszcze nie ma,
a Zamysł Górny nam szykuje.

Choć sama nie wiem i rozum nie daje wiary,
to dusza przenika inne wymiary.

Lecz by się nie pogubić
w bezmiarze tego przenikania,
proszę o pomoc me duchowe opiekuny.

Podając im dłonie w świetlistej przestrzeni,
poddaję się Ich mocy.
Ufając że nie odmówią pomocy.

Czuję całym mym ciałem
Ich obecność przy mej duszy

i wtedy już gotowi jesteśmy do astralnej podróży.

Widzę Światła
i ich wszystkie tęczy odcienie,
które przychodzą do mnie
jak schody do nieba

i zabierają mnie tam,
gdzie właśnie mnie trzeba.

A potem tą samą drogą powracam
i z miłością Opiekunom dziękuję.

W przestworzach Światła i Miłości
jestem jak jeden z wielu zaproszonych gości.

Lecz tak na prawdę,
gościem się wewnątrz mej Duszy nie czuję,

ale zespoleniem z odwieczną tęsknotą,
która właśnie do domu powróciła
i na nowo Cudem Czystej Miłości ożyła.

Nie ma tu statusów,
materii czy skali brzydoty.

Są tylko boskie Emanacje,
światła o Niebiańskiej Mocy

O tych to nam mówili wielcy Prorocy.

Tutaj muzyka
siłą sfer hierarchii Cherubinów Białych
tworzy okrąg największej potęgi i mocy,  

co oślepia tych co dumą się wynoszą
a dodaje siły istotom, którymi szczere intencje kierują

i oni sami siebie na wzajem miłują.

Krąg kosmiczny już się tworzy,
upleciony w wir przestworzy!

Ktoś energii nić podaje,
skrzy się niebo blaskiem mocy.

Ach to Anioł mój uroczy
ciepłym skrzydłem mnie otula,

w serce wlewa ciepło słońca,
co nie pali lecz ogrzewa całe życie,

wszystkie stany, aż po kresy moich marzeń.

  

Mkniemy razem połączeni,
pośród wielu gwiezdnych blasków,

poprzez zorze, tęcze,
wszelkie gwiezdne pyły i obręcze.

Świat istnieje,
a największa jego głębia tkwi w duszy, co otwiera się prawdziwie.

Już nie oczy, ale siła co drzemie w każdej dobrej duszy
potrafi dostrzec to, Co ją do głębi poruszy.

Łzy Anioła obmywają,
bielmo niewiedzy jej zrzucają,

dają wskazówki w sposób czasem nadzwyczajny. 

Czy to we śnie czy na jawie
rzeczy się dzieją niebywałe.

Dają chwile wyciszenia, dobre słowo
i spojrzenie innego często anioła.

Anioła co wierzchnie - ziemskie nosi ubranie
i czeka nawet z kawą na śniadanie!

Dobrze wiedzą świetliste Anioły,
że z tęczy kolorów utkany jest świat marzeń.

Marzeń co tylko są podstawą do tworzenia
cudu początku i przeznaczenia.

I nam ludziom niosą przesłania,
o pojęciu głębi i jej zdobywania!

Więc posłano nas na głębię,
której znaleźć nie łatwo w 3-wymiarowym świecie.

Ale po to my Jesteśmy przecie!

Czwarty wymiar przeznaczony dla wielu,
ale przybliżyć go trzeba. 

Najpierw samemu wchodząc w nieznane,
w żaden dostępny sposób nie opisane.

Mój duch podróżuje,
nic czasem nie pojmuje,
ale nigdy nie jest sam w przestworzach.

I Dzięki ci za to Mój Boże!

Za Twą pomoc,
za Twoich przewodników świetlanych.

Są Oni dla mnie pomocą,
ratunkiem i pokrzepieniem,

w tym życiu,
często zwanym nieba cieniem.

Podaję Im swą dłoń
i wiem, że nie zostaje pusta.

Chyba, że trzeba oczyścić
to co mi w drodze przeszkadza.

Wtedy Anioł mój drogę mego życia wygładza.

Wiem już,
że nasz kod życia - nasza enigma,
od góry nam dany 

razem ze światłem Boga na Ziemię został zesłany!

Nasze zadanie to chronić to co dobre
i umacniać w wierze,

że Miłość jest podstawą w każdej wierze.

Jeden Bóg, jedno posłanie,
Kochać i zrozumieć co to jest Boże kochanie.

Nie ma większego daru i większej radości,
jak tylko dostarczać wzajemnej miłości,

Bo wszyscy płyniemy do jednej przystani. 

Stąd wypływamy i powracamy
przechodząc życia i różne jego kształty i zmiany.

Podając sobie nawzajem nici różnej osnowy,
tworząc harmonię genów i ich splotów wiele,

jako dzieci, przodkowie,
a nawet ''umowni'' wrogowie, a potem przyjaciele.

Kiedy tylko przymykam oczy,
wyciszę swe myśli i słowa,

ktoś mnie w ciszy po imieniu woła.

Po chwili postrzegam świetlistą postać mojego Opiekuna

co przybywa jak promień światła,
które blaskiem swym nie oślepia,

ale otwiera wewnętrzną drogę poznania
przez serce, umysł i wiarę,

że to co zobaczę, wkrótce się stanie.

Mój Anioł rozdziela to co niewidzialne od rzeczywistej materii,

aby mój wzrok wewnętrzny przebił się do głębi.

Do głębi istoty, która podróżuje w przestworzach, 

a ciało przybiera tylko dla ludzkich, ziemskich relacji

między człowiekiem w jego ziemskiej iluminacji.

Mówi do mnie,
lecz głosu Jego nie słyszę, lecz całym umysłem pojmuję

czasem nawet dotyk i zapach przepiękny czuję.

Dziwne to i dla mnie niezrozumiałe,
jak można słyszeć to co nieusłyszalne?!

A ja po prostu słyszę i czuję,
nawet te najwyższe wibracje i muzyki tonacje.

Nie określa ich żadna skala,
to ona ponad podziały swe tonacje wyzwala.

Słyszę szept wiatru i liści kołysanie,
szum skrzydeł motyli i niebiańskich ptaków.

Słyszę jak szeleszczą suknie w tańcu Aniołów
i tych, którzy się Ich ogromnie boją.

Słyszę szum spadającej gwiazdy
i ostatni oddech odchodzącej duszy,

która w nową wędrówkę wyruszy.

Czuję też Jej powroty ku ziemskiej powłoce
i odwiedziny wśród żywych za dnia i w nocy.

Czuję jak serca ludzi dobrych biją w jednym tonie
i jak śpiewają ich serca 

a w tańcu ich połączone dłonie.

Czuję ich radość i miłość, która się wszystkim udziela.
Bo rozbrzmiewa jak chór najbardziej zgrany
na wszystkie orkiestry świata i na byt nieznany.

I moje serce się wtedy raduje,
bo wewnątrz cud stworzenia od Boga mi dany
jest przez dobre dusze najwyżej wychwalany.

Dziękuję Ci Aniele za te odwiedziny!
To one są dla mnie jak ponowne narodziny!

Są jak powroty do domu Ojca w Niebie,
a On ciągle otwiera swe ramiona
i z największą miłością do nas woła..

'' To wy jesteście cząstką mnie w każdym stworzeniu
   i razem dopełniamy dzieło tworzenia.
   Przez miłość - bo bez niej nie ma zespolenia! "