Często budzi mnie cień - mojej świecy życia

często zerkając, czas koło północy go przechwyca.

Wtedy przychodzą myśli o płomieniu

o świetle mej drogi życia i odbiciu jego w cieniu

co niedostępnym bratem się staje

poprzez całe życie i aż po jego kres zostaje.

 

Z chwilą gdy pierwsze światło ujrzało to co dostało

coś na jego drodze nieustannie krocząc rzuca

półmrok za dnia i cień głęboki w nocy.

To co za dnia wydaje się piękniejsze

w nocy przetwarza obrazy o stokroć ostrzejsze.

 

Widzi i opisuje językami obcymi

skrytymi w symbolach snów dla innych nieznanymi.

Czymże jest więc cień - iluzją

czy krainą fantazji dnia i prawdy?

A może po prostu darem wielkim

i tak cennym, iż nieodgadnionym dla ludzi dnia

o wzroku do prostych spraw przyzwyczajonych.

 

Im większy płomień tym cień jego staje się mocniejszy

tym więcej niesie przekazu

tym większe odkrywa tajemnice

o istnieniu cudu życia i jego transformacji

od zapalenia świecy, moc spalania, ogrzewania

poprzez jasności, blaski oświecenia

aż po wygaszenie i znów blasku i cienia

w jedność połączenie.

 

Stąd też rodzi się pytanie jaki

jest cel świecy i jej spalania?

Może chodzi o ciepło

a może światło co drogę oświeca

tworząc przy tym alchemię ciepła, światła i miłości

powstałej dla wszystkich ku wielkiej radości!

 

Ciepło, światło i miłość nawzajem się dopełniają,

krocząc drogą prawdy cienia się już nie obawiają.