Z mgły porannej jak pajęczyna -myśl Boga 

unosi się myśl człowieczej istoty.

Wędruje przez wrota ziemskich pól nadziei i wibracji,

to co łączy i nie rozdziela ludzkie i boskie pragnienia.

Ulotne często jak podmuch letniego wiatru

lub stałe jak kamień węgielny na ziemi od Boga 

powraca do jednej największej tajemnicy istnienia.

W ruchu wibracji co przewyższa zwykłe pojmowanie ziemskiej istoty

powracamy do jedności w wielu.

Choć teraz rozdzieleni i w różne ludzkie szaty odziani

szukamy siebie nawzajem, często pojmując świat tylko zmysłami

oszukujemy siebie sami.

Często rozmyślań nie ma końca w krótkim żywocie człowieka 

a przecież wieczność czeka!

Patrzymy w gwiazdozbiory na firmamencie nieba a nie wiemy

że tak daleko i tak blisko do świetlistej powłoki człowieka.

Wtedy tylko dusza duchem Prawdy ożywiona dobrze wie 

że i tak powróci jako cząstka Boga i wszelkie trudności pokona.

Bo nie ma ciężaru zbyt wielkiego żeby  unieść go nie zdołała 

gdyż dobrze wie że sama tę drogę na ziemi wcześniej wybrała.