Są kwiaty, które są piękne tylko za dnia,

są ludzie co kochają ile się da.

Jest miłość co wszystkie serca łączy,

bez czasu, bez obliczeń - jest ideałem

boskiej natury a to kwiaty Boga

wiedzą już z góry!

 

Każdy kwiat, to życie zrodzone z miłości

i tyle kwitnie ile jest dać w stanie miłości,

a potem więdnie - ale to nie nie jest żadne umieranie!

To tylko chwilowe w ciszy zamieranie.

By rozkwitnąć na nowo miłością jeszcze głębszą,

o piękniejszym potencjale i sile uwalniania

soków życia i potężnej transformacji

dla cudu boskiej kreacji.

 

Kwiat życia każdy z nas dostaje

i ile nim jest-świat szybko poznaje.

Jedne kwiaty zadziwiają pięknem, inne zapachem

lecz natura ich delikatnie wpleciona w innych

całym dobrostanem spaja zieleń roślin

dla jednych życiem dla innych nazywany pięknym gajem!

 

 

Ze światła życia pochodzimy,

choć często iskrę łaski tej gubimy.

Odkryć ją trzeba wewnątrz swej istoty,

choć żywot ziemski nie jest słodki ani słony.

Rozproszeni pomiędzy światami

postrzegamy odblaski życiodajnej wody

co sączy się dając nam życie i pokarm duszy żywy

więc życia na prawdę nigdy nie tracimy.

 

Uświęcamy ścieżki naszymi ludzkimi stopami,

a ileż jeszcze drogi jest przed nami?

Anioł co nas do życia wprowadza

daje pomoc w potrzebie ale zawsze dodaje

''macie na Ziemi pokochać i szukać siebie''!

 

Szukać swego odbicia w obliczu każdej istoty

wiedząc, że ma zalety, a częściej namiastki brzydoty.

Lecz głębia poznania dopiero otwiera prawdziwe oczy

i dostrzegamy obraz taki jak przez pryzmat kryształu,

oraz wszystkie jego odcienie, które połączone razem

dają boskie o Ziemi wyobrażenie!

 

Ten czas....

Duch Prawdy krąży od wieków zarania

poprzez bezkresy ludzkiego poznania.

Okrąża świat jak rajski ptak i barwy roztacza,

różnymi odcieniami noc ze świtem łącząc

na przełęczy nieboskłonu, rajskiego gwiazd ogrodu

od wschodu do zachodu.

 

Spogląda od wieków na ludzkie poczynania

od rajskiej bramy - jej otwierania

i umownego wrót jej zamykania.

Po ścieżkach utrudzonych i tętniących życiem

między nędzą biednego i weselem bogacza.

Nic jego spojrzeniu  na Ziemie nie uwłacza.

Gdyż nic nie ginie w przestrzeni, lecz wznosi się ku niebu

by wyrównać wszystko w późniejszym duszy rozliczeniu.

 

Na rozpostartych skrzydłach co szerokości nikt nie zmierzy

czuje co i komu się należy.

W swej czułości otrze łzę sierocie i doda otuchy

cierpiącym na drodze.

Otuli swym ciepłem jeśli tylko trzeba

by złączyć kontrasty  ziemskiego piekła i nieba.

 

Poprzez różne portale czasu, zakurzone dzieje

wie dokładnie co z każdym z nas w środku się dzieje.

Nie domyka wrót jasności widzenia,

by pomóc tym co światła Prawdy im trzeba!

 

Czasem zgubi w locie swoje barwne pióro poznania

jako znak swej obecności i celu ludzkiego przetwarzania.

Widzą je ci, co gotowi już tę prawdę zobaczyć

i uwierzyć w to co realnym nigdy nie było,

a widziane we śnie zjawą ledwie było!

 

Tym sposobem ostrzega zagubionych w swojej własnej jaźni

czym się różni obietnica od szczerej przyjaźni!

 

 

 

Przez wiatr niesione nasze serca głosy

na wszystkie kierunki świata.

Z Ziemi ku niebu i z głębi duszy,

w jedną pieśń splecione,

wirując w boskim majestacie głoszą

o naszym wspólnym ogniu co się żarzy

ponad wszystkie ludzkie sprawy.

 

Więc podajcie skrzydła bracia

niech ta radość nas wzbogaca.

Przez wieki zagubieni w różnych

miejscach rozproszeni.

 

Łączymy dziś wszystkie nici losów świata

to w nich nasza dusza splata!

Okrążamy Ziemię wieloma już porami

przechodząc w niezmierzone różne stany.

 

Aż czas już się wypełnił

Czara pękła obfitości -

z wszystkich naszych żalów i radości!

Tak dopełniła się nasza wewnętrzna wiara

i jej wszelkie przekonania!

 

Nie zatrzyma nas już ludzkie umieranie

bo to tylko bramy czasu otwieranie

i łączenie dwóch bytności

w skrajnej ludzkiej świadomości.

 

Dla tych co już są za umowną bramą

zwierciadło czasu nie ma już zasłony.

A ci którzy jeszcze tam zmierzają

co dnia nowy cud życia odkrywają.

 

 

 

Co dnia i każdej nocy jestem w Twojej wiecznej mocy.

Otulona sennymi marzeniami

powracam co rano przez komnaty nocy

do pracy i dziennego świata

gdzie mnie ze wszystkim miłością swa bratasz.

 

Choć różne cienie i barwy dnia odkrywam

już się nie lękam bo doznając i porównując

z głębią Twej miłości - wiem, że to wszystko

jest planem ku nieskończoności.

 

Czasem nie widzę. lecz ciągle czuję

innych dusz obecność i to mnie właśnie

w głębi serca nurtuje.

 

Jak odebrać mam ich duchowe odwiedziny

i z jakiej właśnie do mnie przychodzą przyczyny?

 

Nie potrafię objąć mym rozumem tej duchowej przestrzeni

ale wiem, że to już nie długo się u mnie odmieni.

 

Postrzegam to co wydaje się być nieodgadnione

dla postaci ludzkiej i jej ziemskiej przemiany.

Lecz niezbędne dla duszy i jej powołania

by na nowo blaskiem była odziana.

 

Dlatego zaufałam do głębi boskiej przestrzeni

i wiem, że czeka nas wszystkich inny wymiar poznania

coś co na razie nie jest w słowach do opisania.

 

To Duch Prawdy i miłości otworzy naszą pamięć

serca i duszy w człowieka wpisaną!

I tam gdzie gęstość wymiarów się zmienia

dołączymy do  wiecznego czystego promienia!

 

 

 

 

Coś się dzieje dziś wokoło!

Wszędzie rumor - lecz wesoło!

Coś do kuchni się przemyka,

coś po schodach szybko zmyka.

 

Pędzi, szybko ale zwiewnie

ledwie co mi nóg nie przetnie!

Więc tak myślę, że szalony-

jakiś pewnie postrzelony!

 

A tu patrzę i nie wierzę

coś przecięło znów powietrze!

Śmigło piórem mi przed nosem

i zasiadło tuż koło mnie -

no i patrzy dość przytomnie.

 

To mój Anioł oczywiście piórka czyści zamaszyście!

Blaskiem świeci mi po oczach, aurę zdobi w cud kolory

i potwierdza - JAM NIE CHORY!

 

Tylko Tobie przykład daję jak wygląda brać skrzydlata

co załatwia ziemskie sprawy no i lata dla zabawy.

Czas najwyższy do braciszków lot planować już od zaraz

musnąć światłem, połaskotać trzecie oko i ulecieć hen wysoko!

 

A co potem dziać się będzie?

to już sami przecież wiecie - bo napiszę wierszem przecie!

 

 

Na rozgwieżdżonym niebie - tak blisko nam do siebie!

Chwytamy myślami ogony komet

i lecimy na podpiętej jednej linii czasu i przestrzeni.

Aż skrzy się niebo gwiazdami

ubranymi poświatą wszystkich odcieni bieli.

 

Tutaj nic się nie zgubi ani nie pomyli

to blask naszych dusz bramę raju rozchyli.

Uchwycą ten promień światła

o nieziemskiej mocy również inni bracia .

 

Oni też dostrzegli co im niebo daje

i uniosą się najlżej i tylko wyobraźnia

sprosta temu zadaniu -

jak równowaga w dawaniu i braniu.

 

Tak jednym momencie będą w odświętnym - niebiańskim ubraniu.

To miłość i do niej tęsknota braci tutaj przyciągnęła!

Jednym skrzydłem nieba objęła.

A drugie skrzydło już czeka i blaskiem daje znaki.

 

Już czas połączenia dusz w jedną wspólną radość się dostraja.

Już nektarem życia wszystkich częstuje i otwiera swe podwoje.

A Światło życia napełnia każda komórkę Świetlanej Istoty

 

Łącząc wszystkie światy w jedną przestrzeń bez wymiaru

to portal nieskończoności życia i miłości,

gdzie zaczynasz i kończysz wieczności!

 

W życiu człowieka przychodzą chwile

gdy siada, myśli - po co ja żyję?

Są radości, wesela ale i czasem momenty zwątpienia.

Gdy ból nadciągnie, wskroś serce przeszyje.

Nie ma radości - sensu istnienia,

więc co tu mam jeszcze do wypełnienia?

Czy jest po co się trudzić i po co zabiegać?

Kiedy złe fatum serce nawiedzi,

gdzie szukać mam odpowiedzi?

Czy ruszać jak mędrzec w osamotnienie?

Wśród gwiazdozbiorów na nieba sklepieniu

myśleć i czekać w skupieniu?

Czy nowy znak drogę pokaże?

Czy zaznam szczęścia w tym ziemskim wymiarze?

A może lepiej na ślepo obracać kołem fortuny,

łudząc się szczęściem iluzjonisty maga,

że sprawiedliwie los mnie obdarzy,

nie pokazując swej twarzy.

Być może znów moja gwiazda zaświeci.

Jej moc ujrzą słabi, ona nową radość rozpali.

Bo zetrze cień śmierci, zostawi w oddali.

W kaganku jasność jej kroczyć obok mnie będzie

Potęga miłości rządzić od dziś będzie.

Lecz nie zrozumieją jej wszyscy ludzie,

bo to potęga dojrzewająca w trudzie.

Ten trud codzienny enigmą zwany,

to życie oparte również na słabościach,

których każdy doświadczyć może,

tak samo jak i mocy radości w wielkim kole przemijalności.

Twa ono od wieków i jest energia dającą życie,

łączącą skołatane serca i czasem błądzące dusze.

Lecz kiedy dopasowane razem już nie cierpią katusze.

 

 

 

Zapatrzeni w gwiazd miliony

czujemy ich moc i byt nieodgadniony.

To co rozum postrzega - okruchem jedynie się staje

dla Istoty Światła i Jej świadomości, 

na przestrzeni wieków i Eonów wieczności.

 

Żyjemy wśród wielu mniejszych braci

ale często to oni są duchem o wiele bogatsi.

To co nieodgadnione umyka w ciasną świata stronę

i odnaleźć znaczenie Istnień tak wielu

jest wyzwaniem licznych lecz często niewielu.

 

Przechodząc wnikliwie zakamarki swej duszy

niejeden obraz zaboli, pocieszy i wzruszy.

A co dopiero powiedzieć po latach życia wielu

w jednym jednak ciele a nie jednym wcieleniu.

Podróż trwa i tak zawsze było

od zarania świata nic się nie zmieniło.

 

Koło się obraca i pulsuje dając znać o sobie

że jest elementem życia we mnie i w tobie!

Jeśli radość czujesz to Światło samo się wyzwala

i swą mocą napędza inne koła czasu.

Przybliża w ten sposób wiele Istnień ku sobie

by przemierzając razem życiowe losów zamęty

weszły na drogę wspólnej wibracji

i wszelkich boskich z nimi korelacji.

 

Jedno Światło Prawdy o cudnej mocy

co uskrzydla i pojawia się by wlać cud harmonii

dla dusz wszystkich ziemskich braci!

To dzięki niemu jesteśmy na prawdę najbardziej bogaci!

 

 

Duchu Prawdy - Najwyższa Istoto!

 

Kiedy budzisz słońce i utulasz gwiazdy do snu,

będące częścią całej naszej świetlistej drogi.

To ja, człowiek duchem często tak bardzo ubogi

nie rozróżniam prawdziwej pokory - zrodzonej z miłości,

która od Ciebie przecież pochodzi 

w wieczność wpisana, żadną mocą nieopisana.

Na osi czasu, której wymiar sami obieramy

ciągle gdzieś pędzimy, załatwiamy sprawy.

Rozróżniamy co nas otacza po zmianach,

choć sami je stwarzamy dla siebie przemijaniem nazywamy.

Może wydawać by się mogło, że zatrzymać czasu nikt nie zdoła,

że nie warte jest to co kręci się dookoła.

Choć kresu wędrówki nie widać, lecz myśl duszę doskonali

nadając sens marzeniom kreowanym w duchu miłości

bo taka jest odwieczna zasada jedności.

 

Bo to co na niebie się łączy, na ziemi utwierdza,

a dla nas to opoka i twierdza.

Jest to jedność materii wpleciona w postać ducha

co ma rozum i serce kierujące ciałem

jako stworzeniem najbardziej na ziemi doskonałym.

 

W tej otoczce wspaniałej - człowiekiem nazwanym,

istnieją wszelkie przeciwności.

 

Od stanów lęku, buntu i gniewu aż do eufori radości.

Ale te wszystkie stany ducha połączone razem

są wiernym odbiciem naszej ścieżki ku wolności

w innym wymiarze rzeczywistości.

Poznać Boga to zrozumieć i pokochać brata Ziemi najmniejszego.

Ujrzeć światło w ciemnym tunelu jego duszy.

Nawet  gdy inni już o tej duszy dawno zapomnieli,

bo na względzie tylko swoje dobro mieli.

 

Dotknąć Boga - to rozpalić ogień w sercu zatwardziałej istoty

i rozszerzyć krąg miłości niebiańskiej urody.

 

Urody, Mocy i światła co oświeca, ciepło daje, lecz nigdy nie spala

tylko łączy ludzkie dusze w nieśmiertelne bytowanie

w różnych postaciach,wymiarach i czasach po kres

bytów i ich karmy oczyszczanie.

Poznać Boga to przede wszystkim odnaleźć siebie w każdej istocie.

Ujrzeć swoją mocy głębię - w najprostszej formie życia a zarazem

podstawę niezliczonych obrazów Boga wszechmocnego

nam jako ludziom za wzór i podobieństwo danego.

 

Odsłoń swą twarz prawdziwą przez powłoki ziemskie skrywaną

przez innych według genów ludzkich i wierzeń nadaną!

 

Otwórz swe serce i duszę prawdziwą z Boga zrodzoną,

która i tak powróci do początku bytu na tęczy miłości

od blasku Światła prawdy emanującej radości .

Nikt jej nie przyćmi ani nie zmieni,

to wiedzą już wszyscy, którzy ten stan już osiągnęli!

 

 

 

 

Codziennie stwarzamy nowe poematy życia.

Łączymy i rozdzielamy, mnożymy i dzielimy,

wydawać by się mogło, że tak mało albo zbyt wiele,

ale jeśli w środku duszy czegoś brakuje

cóż innym damy bez szat miłości w sercu odziani.

 

Oczyma Istoty Świetlistej otwórz drzwi serca

i jego ukryte przesłanie.

Daj tyle co Bóg Ci sam daje,

a otrzymasz w darze niebiańskie mieszkanie.

Jedni szukają i czekają przez lat wiele,

a inni już znaleźli swoją przystań nieba

tam już o nic martwić się nie trzeba.

 

Dla tych, którzy powoli zmierzają do celu

i mają dużo zadań na swych ścieżkach życia

niechaj nigdy nie tracą wiary,

że są u ich boku nieziemskie wymiary.

Nie jesteśmy na Ziemi zostawieni sami sobie!

To tylko iluzja ogółu ludzkiego myślenia,

że tylko czas biegnie i nic na dobre często się nie zmienia.

 

Obok nas za dnia i w nocy 

otaczają nas wysłannicy boskiej pomocy.

Niewidzialni dla wielu, choć nie w jednym tylko wcieleniu,

dają nam znaki w śnie i na jawie,

tylko na ile to właśnie zrozumieć potrafię?!

 

Zaufanie miej w sercu i podążaj za nim!

Duch prawdy nigdy nie błądzi .

Łącząc to co serce i czysta wiara podpowiada,

a rozsądek na inne półki to właśnie odkłada!

Gdy anioł miłości z czułością otuli me serce

Szumem swych skrzydeł obudzi mą dusze,

uniesie w przestworza gdzie o smutku zapomnę

a o wieczności przypomnę.

Kiedy żal będzie tylko wspomnieniem

cieniem radości,światła drgnieniem.

które nigdy nie gaśnie, zmienia tylko siłę

swego natężenia w zależności od kąta patrzenia.

 

Lecz światło które na mnie czeka

nijak się ma do skali zwykłego oświetlenia,

bo to światło boskiego tworzenia.

Tej mocy nikt nie zmierzy

bo i dostrzec rzadko kto potrafi

myśląc przyziemnie, często logicznie.

Widząc tylko to co faktyczne,

co można dotknąć, poczuć, dotknąć

spróbować i nad wartością ciągle drążyć spory

tak jak zwykle przez świata neony.

 

Lecz przyjdzie chwila, co zatrze czasu bezmiary a ukaże

utajone dotąd tajniki życia i jego niczym niezmierzone bezmiary!

Tam się wszyscy spotkamy i jedną pieśń zaśpiewamy.

W jednym duchu wzmocnieni po przejściach wielu

zespoleni radością i energią jednych w wielu

tak i ja i ty mój drogi przyjacielu!

Cały nasz świat to ogród miłości Boga samego!

W nim  wyrastamy jak kwiaty a każdy z nas

jest inny a tak samo duchem bogaty!

Jedne kwiaty co roku tworzą kobierzec kwiecisty

tak barwny że dech zapiera nawet samym Aniołom.

 A przecież to nasi opiekunowie i o nasze życie się boją.

 

Są też kwiaty,które raz zakwitają-ale z taką siłą

że inne im się kłaniają.

Wiedzą te piękne okazy o tym że kwitnąć

tak często nie jest im dane ale są w inny sposób wynagradzane!

To one o właściwej porze urzekają swym blaskiem i zapachem

wszystkich dookoła taka ich życia rola!

Wtedy ich siła emanuje najczystszą  energią wśród innych braci

w ten sposób otwierają inny portal boskich wibracji!

Są to nauczyciele, którzy moc swą innym dali choć

nie wywyższają się i z tej samej materii powstali.

 

Jesteś jednym z wielu kwiatów w ogrodzie Boga ! 

Z każdego płatka promień wychodzi co innym drogę oświetla

a Twój Anioł zawsze Cię wspomaga i na za każdym razem

poi Cię rosą żywej wody, abyś nie zaznał suszy i łaknienia

bo tyle przed Tobą wyzwań do spełnienia!

Tam gdzie Twój kwiat Twoje życie czerpie soki

jest Absolut zamknięty i w Pustce i Wszechświecie zarazem.

A i tak  wszystko scala jak kolor biały -

niby jeden a w nim cała tęcza kolorów i pryzmat wspaniały.

 

Tak będzie z każdym, kto dobrze spełnia swe zadanie,

by po wypełnieniu bożej woli stać się Aniołem i Jego własnej woli.

 

To Ty wtedy przejmiesz funkcję Opiekuna, Anioła

i będziesz pielęgnować Duszę innego kwiatu na Ziemi

który tak jak Ty obraz ludzkiej duszy w boską zmieni!

Wszyscy jesteśmy planem

zamierzonym niedziałaniem!

Sens wszystkiemu jedynie

miłość nadaje

bezczasowa, niepodzielna.

Jedni dla drugich będąc drogowskazem

równowagą ,dopełnieniem.

Krocząc po ścieżkach naszych wrażeń

by plan złączyć w jedno koło,

życia,śmierci i przemiany!

W równowadze pamiętania

o skutkach i zmienności

jego działania!

 

Pamiętajmy zatem,że mamy w sobie tyle siły

ze koło życia napędzamy ale i je spowalniamy.

Przechodząc przez różne życia blaski i cienie

wiedzie nas wiara a czasem złudzenie.

Kto ma mądre serce nie rani drugiego

bo rozumie, że co wysyła to wraca i własną duszę ubogaca!

 

 

Wszyscy pochodzimy z jednej życia głębi.

Z nici co pulsując, łączy się ze sobą

przemierzając nie zawsze jedną utartą drogą.

 

Korytarze świetlane mkną jak szalone

łącząc swe orbity w niezmierzoną stronę.

Już dusza widzi i ogląda ile przejść jej trzeba.

Jak wyrównać to co przeszła a na ile brakło jej wiary

by uwierzyć że życie to magia a jej atrybut

to ucieleśnienie czystej spełnionej wiary.

 

Na swej drodze dusza rozróżnia energie i obrane wcielenie

często  z pomocą przybywają jej duchowi przyjaciele.

To co na Ziemi spotkać może,

zapisano na mapie co matrycą poznania się staje

a zarazem nowy wymiar dusza od razu dostaje.

 

Z chwilą zgody i pełnego zrozumienia wchodzi dusza

do życia i wnet ciało z duchem się splata

na całe zapisane w kod życia - ziemskie lata.

 

Najbliżsi opiekunowie już za zasłoną nieba zostali

ale nadzorować będą zawsze rozwój  duszy z niewielkiej oddali.

Przybędą, kiedy duszy tej najbardziej przypomnieć będzie trzeba

że droga rozwoju zawsze prowadzi do nieba.

 

Zamysł Najwyższej Istoty dotyka każdej duszy

i widzi jej ziemskie upadki i wzloty.

Nie ma rzeczy,której unieść jako ludzie nie zdołamy

bo sami sobie taką właśnie drogę obieramy.

Nie ma też radości jak i cierpienia, który by nie miał swojego cienia.

bo wszystko wyraża równowaga, często rozpięta

na niejedno wcielenie by uzyskać spokój i duszy uwolnienie.

 

Tak enigma życia powstaje łącząc to co boskie

w ziemskie szaty odziane.

by przez doświadczenia ziemskiego żywota

otworzyć kod wieczności kluczem wiary i miłości.

 

Wszystkie rzeki życia płyną do jednego oceanu miłości!

Niechaj to przesłanie zawsze w naszych duszach gości

Bo już jesteśmy w drodze do bezkresu raju obfitości!

Cień chociaż potężny, równoważy światła

ale nie daje ciepła, nie otula promieniami,

a co za tym idzie - w ciemności

nie odnajdujemy drogi, krocząc za

za odbiciem kładącym cień za nami.

 

Światło swą jasnością ciągle budzi nas do życia

i wskazuje drogę jednocześnie prowadząc

jak przewodnik innych błądzących

którzy zgubili dawno sens istnienia

a to już dużo zmienia!

 

Ważne jest to co zostaje w pamięci tych

którzy stan oświecenia dzięki światłu osiągnęli

możliwe że często za przewodnika inne światło świecy mieli.

 

Znając najwyższe dary dobrego światła świecy,

cień był i został tylko wspomnieniem.

Jak trud, poprzez doświadczenia doceniony,

ale nieodzowny do wypełnienia zadania życia

i istnienia magii mocy i cudownych jej przeźroczy!

 

Tak jak dzień i noc istnieje zawsze

tak płomień i cień dopełniają swe role.

W dzień tworzymy w nocy marzymy

w jasności świecimy w ciemności obmyślamy

a może nawet często się wahamy.

 

W dzień wkraczamy w nowe i wizje senne spełniamy

często odkrywamy rzeczy i stany dopiero

przez księżycowe światło cienia ujawnione.

Lecz to co żywe prawdziwie dopełnia się w jasności.

Dzieląc się marzeniami zrodzonymi w sennej osnowie świecy

pojmowanej jako cień lub złudne oblicze nocy.

W połączeniu z światłem nabiera barwy i mocy.

 

Mam nadzieję, że gdy czas mojej świecy

zbliżać się będzie do końca swej siły -

inni przez to będą choć trochę bardziej szczęśliwi.

Bo zostanie w nich światło, ciepło

jako obraz mej duszy i niech ono wszystkim

jak najlepiej służy.

 

Nie wypierając się cienia co zawsze przy mnie kroczy

poznałam cud życia za dnia i w nocy.

Dane mi było porównać moc jednej i drugiej strony

i wybrać według własnego sumienia i wolnej woli

siłę emocji i jej wszelkich wibracji na mojej drodze

i z innymi duszami wzajemnej relacji.

 

Wiele razy zaznając dobroci i światła

i tyle samo ich przeciwności -

teraz już wiem, że to dla ukształtowania

mojej duszy i jej osobowości!

Tak też wszystkie świece życia łączą się

w wieczności swym wielkim blaskiem

a cień dopełnia ich przesłania dla równowagi i siły

aby przyjmując je obie prawdziwy obraz Boga stworzyły!