O żródłach życia i jego zasobach

w korzeniach wieczności wiemy niewiele.

Gdzie styka się ziemia z niebem

gdzie trwa wieczna gonitwa

i doznań przeróznych wiele

tam są nasi bliscy i ''różni'' przyjaciele.

 

W wielości czasów mierzone gwiezdne

odbicia i świateł stroje

a w nich nasze życie i wszelkie z tym niepokoje.

Przez wiele nieznanych wątków

udawadniano nam swe dzieje

ale ta więź się tworzy i na nowo się dzieje.

Tak i myśli czesto niespokojne 

kołaczą  w serca stronę i pytają

czy dobrze obrały drogi już zamierzone.

 

Pewnie jest mi już tak dane, że strach

przenika moje duchowe stany.

Z doświadczenia wiem, że to dzieje się po coś

i zmienia moje zyciowe plany.

 

Serce mówi - otwórz i zajrzyj do środka 

a umysł przestrzega!

To nie tędy płynie głowna rzeka!

Rzeka poznania i rozpatrywania 

początków i chwil rozstania.

 

Przeplatają się ciągle ludzkie życia drogi

a my poznajemy ich rzeki odnogi.

Przypływy i odpływy energię ludzi spiętrzają

albo w chwili wyciszenia delikatnie

serca samym szumem muskają.

 

To co wytwarza energię do wszelkiego działania

tworzy się w nas samych.

W chwili splotu dwóch potencjałów energii każdej żywej Istoty.

Tak też ich harmonia w zgodności wznoszenia.

daje kielich życia napełniony nektarem nieśmiertelności

i wiecznej duszy młodości

Wszystko przemija!

Może jedyną dla nas radością jest wiara w zmienność i przemijanie?

Świadomość różne podsuwa podpowiedzi a rozum odrzuca

te tak zwane wyobraźni śmieci.

Nieodgadnione zagadki świata łączy myśl jedna i inne przeplata.

 

Istniejesz, trwasz a potem życie przemija

by mogła istnieć następna chwila.

Chwila kreacji, rozwoju, rozpadu 

dla współistnienia ziemskiego ładu.

 

Wszystko to z góry zaplanowane 

dla Istnień ludzkości z miłości dane.

I choćby zmienić  kolejność tworzenia

zawsze coś będzie, a potem już nie ma!

 

Trwałość Życia tylko częściowo zanika 

by powstać w nowym brzmieniu języka!

Z nowej myśli, nowe nazwanie,

nowe Istnienie i nowe wyzwanie! 

 

 

Usiądź i odkryj swoje myśli na nowo

Może nie być ciekawie ani kolorowo!

Poznasz wtedy głębię istoty i ludzkiego myślenia

tego co było a może już tu nie ma.

 

Są myśli co drążą wszelkie sumienia.

Jest jedna myśl co ciągle to zmienia!

To poziom wiedzy i sposób na nią patrzenia!

 

Świat nie jest ani wielki ani mały

po prostu jest najlepiej zbudowany.

Żyją w nim istoty o wielkich sercach

co otulają wszystkich swą mocą 

i takie przed którą wszystkie inne

w cichością dygoczą!

 

Radością wielu jest przemijanie

a dla innych po prostu ziemskie przetrwanie!

Są dni światła i ciemności

są bezkresy mocy i powroty nieśmiałości.

Jest też wiatr co tylko dobre wieści przynosi

a czasem i słońce burze zaprosi.

 

W zawiłym świecie materii, ludzi

i tego co nas otacza - istnieje

wyższa nad nami władza.

Odkrywa przed nami po części znane rzeczy

i tego co wiedzieć jeszcze nie jest nam dane. 

 

Często rodzi się pytanie.

Czy świadomość dorówna niezmierzonej sile?

O której może wiemy mało, może dużo, albo tylko tyle.

 

Coś ciągle gra między równoległymi światami

a może to pogłos naszej małej wiary

czy jesteśmy tym za kogo się uważamy?

 

Sens szukania ciągle lepszej odpowiedzi

również w naszych sercach gdzieś głęboko siedzi.

Czasem nasze lustrzane odbicie mówi o nas dużo tylko..

...podpowiada skrycie!

 

Czego się boimy? Naszej własnej twarzy?

A może tego co głębiej w nas siedzi

i tutaj powinniśmy szukać prawdziwej odpowiedzi.

 

To co nas wystrasza to nie nasze rysy

ale obraz odbity od matrycy powstania

i tego czego się nie spodziewamy od dłuższego

siebie nawzajem oglądania.

 

Czym jest wieczność naprawdę nie wiemy

bo wcieleniowo tego często nie rozumiemy.

Mijają czasy, epoki, bieg historii zawraca

byśmy pojąć mogli to - czym jest dla nas 

nad sobą wewnętrzna praca!

Są kwiaty, które są piękne tylko za dnia,

są ludzie co kochają ile się da.

Jest miłość co wszystkie serca łączy,

bez czasu, bez obliczeń - jest ideałem

boskiej natury a to kwiaty Boga

wiedzą już z góry!

 

Każdy kwiat, to życie zrodzone z miłości

i tyle kwitnie ile jest dać w stanie miłości,

a potem więdnie - ale to nie nie jest żadne umieranie!

To tylko chwilowe w ciszy zamieranie.

By rozkwitnąć na nowo miłością jeszcze głębszą,

o piękniejszym potencjale i sile uwalniania

soków życia i potężnej transformacji

dla cudu boskiej kreacji.

 

Kwiat życia każdy z nas dostaje

i ile nim jest-świat szybko poznaje.

Jedne kwiaty zadziwiają pięknem, inne zapachem

lecz natura ich delikatnie wpleciona w innych

całym dobrostanem spaja zieleń roślin

dla jednych życiem dla innych nazywany pięknym gajem!

 

 

Ze światła życia pochodzimy,

choć często iskrę łaski tej gubimy.

Odkryć ją trzeba wewnątrz swej istoty,

choć żywot ziemski nie jest słodki ani słony.

Rozproszeni pomiędzy światami

postrzegamy odblaski życiodajnej wody

co sączy się dając nam życie i pokarm duszy żywy

więc życia na prawdę nigdy nie tracimy.

 

Uświęcamy ścieżki naszymi ludzkimi stopami,

a ileż jeszcze drogi jest przed nami?

Anioł co nas do życia wprowadza

daje pomoc w potrzebie ale zawsze dodaje

''macie na Ziemi pokochać i szukać siebie''!

 

Szukać swego odbicia w obliczu każdej istoty

wiedząc, że ma zalety, a częściej namiastki brzydoty.

Lecz głębia poznania dopiero otwiera prawdziwe oczy

i dostrzegamy obraz taki jak przez pryzmat kryształu,

oraz wszystkie jego odcienie, które połączone razem

dają boskie o Ziemi wyobrażenie!

 

Ten czas....

Duch Prawdy krąży od wieków zarania

poprzez bezkresy ludzkiego poznania.

Okrąża świat jak rajski ptak i barwy roztacza,

różnymi odcieniami noc ze świtem łącząc

na przełęczy nieboskłonu, rajskiego gwiazd ogrodu

od wschodu do zachodu.

 

Spogląda od wieków na ludzkie poczynania

od rajskiej bramy - jej otwierania

i umownego wrót jej zamykania.

Po ścieżkach utrudzonych i tętniących życiem

między nędzą biednego i weselem bogacza.

Nic jego spojrzeniu  na Ziemie nie uwłacza.

Gdyż nic nie ginie w przestrzeni, lecz wznosi się ku niebu

by wyrównać wszystko w późniejszym duszy rozliczeniu.

 

Na rozpostartych skrzydłach co szerokości nikt nie zmierzy

czuje co i komu się należy.

W swej czułości otrze łzę sierocie i doda otuchy

cierpiącym na drodze.

Otuli swym ciepłem jeśli tylko trzeba

by złączyć kontrasty  ziemskiego piekła i nieba.

 

Poprzez różne portale czasu, zakurzone dzieje

wie dokładnie co z każdym z nas w środku się dzieje.

Nie domyka wrót jasności widzenia,

by pomóc tym co światła Prawdy im trzeba!

 

Czasem zgubi w locie swoje barwne pióro poznania

jako znak swej obecności i celu ludzkiego przetwarzania.

Widzą je ci, co gotowi już tę prawdę zobaczyć

i uwierzyć w to co realnym nigdy nie było,

a widziane we śnie zjawą ledwie było!

 

Tym sposobem ostrzega zagubionych w swojej własnej jaźni

czym się różni obietnica od szczerej przyjaźni!

 

 

 

Przez wiatr niesione nasze serca głosy

na wszystkie kierunki świata.

Z Ziemi ku niebu i z głębi duszy,

w jedną pieśń splecione,

wirując w boskim majestacie głoszą

o naszym wspólnym ogniu co się żarzy

ponad wszystkie ludzkie sprawy.

 

Więc podajcie skrzydła bracia

niech ta radość nas wzbogaca.

Przez wieki zagubieni w różnych

miejscach rozproszeni.

 

Łączymy dziś wszystkie nici losów świata

to w nich nasza dusza splata!

Okrążamy Ziemię wieloma już porami

przechodząc w niezmierzone różne stany.

 

Aż czas już się wypełnił

Czara pękła obfitości -

z wszystkich naszych żalów i radości!

Tak dopełniła się nasza wewnętrzna wiara

i jej wszelkie przekonania!

 

Nie zatrzyma nas już ludzkie umieranie

bo to tylko bramy czasu otwieranie

i łączenie dwóch bytności

w skrajnej ludzkiej świadomości.

 

Dla tych co już są za umowną bramą

zwierciadło czasu nie ma już zasłony.

A ci którzy jeszcze tam zmierzają

co dnia nowy cud życia odkrywają.

 

 

 

Co dnia i każdej nocy jestem w Twojej wiecznej mocy.

Otulona sennymi marzeniami

powracam co rano przez komnaty nocy

do pracy i dziennego świata

gdzie mnie ze wszystkim miłością swa bratasz.

 

Choć różne cienie i barwy dnia odkrywam

już się nie lękam bo doznając i porównując

z głębią Twej miłości - wiem, że to wszystko

jest planem ku nieskończoności.

 

Czasem nie widzę. lecz ciągle czuję

innych dusz obecność i to mnie właśnie

w głębi serca nurtuje.

 

Jak odebrać mam ich duchowe odwiedziny

i z jakiej właśnie do mnie przychodzą przyczyny?

 

Nie potrafię objąć mym rozumem tej duchowej przestrzeni

ale wiem, że to już nie długo się u mnie odmieni.

 

Postrzegam to co wydaje się być nieodgadnione

dla postaci ludzkiej i jej ziemskiej przemiany.

Lecz niezbędne dla duszy i jej powołania

by na nowo blaskiem była odziana.

 

Dlatego zaufałam do głębi boskiej przestrzeni

i wiem, że czeka nas wszystkich inny wymiar poznania

coś co na razie nie jest w słowach do opisania.

 

To Duch Prawdy i miłości otworzy naszą pamięć

serca i duszy w człowieka wpisaną!

I tam gdzie gęstość wymiarów się zmienia

dołączymy do  wiecznego czystego promienia!

 

 

 

 

Coś się dzieje dziś wokoło!

Wszędzie rumor - lecz wesoło!

Coś do kuchni się przemyka,

coś po schodach szybko zmyka.

 

Pędzi, szybko ale zwiewnie

ledwie co mi nóg nie przetnie!

Więc tak myślę, że szalony-

jakiś pewnie postrzelony!

 

A tu patrzę i nie wierzę

coś przecięło znów powietrze!

Śmigło piórem mi przed nosem

i zasiadło tuż koło mnie -

no i patrzy dość przytomnie.

 

To mój Anioł oczywiście piórka czyści zamaszyście!

Blaskiem świeci mi po oczach, aurę zdobi w cud kolory

i potwierdza - JAM NIE CHORY!

 

Tylko Tobie przykład daję jak wygląda brać skrzydlata

co załatwia ziemskie sprawy no i lata dla zabawy.

Czas najwyższy do braciszków lot planować już od zaraz

musnąć światłem, połaskotać trzecie oko i ulecieć hen wysoko!

 

A co potem dziać się będzie?

to już sami przecież wiecie - bo napiszę wierszem przecie!

 

 

Na rozgwieżdżonym niebie - tak blisko nam do siebie!

Chwytamy myślami ogony komet

i lecimy na podpiętej jednej linii czasu i przestrzeni.

Aż skrzy się niebo gwiazdami

ubranymi poświatą wszystkich odcieni bieli.

 

Tutaj nic się nie zgubi ani nie pomyli

to blask naszych dusz bramę raju rozchyli.

Uchwycą ten promień światła

o nieziemskiej mocy również inni bracia .

 

Oni też dostrzegli co im niebo daje

i uniosą się najlżej i tylko wyobraźnia

sprosta temu zadaniu -

jak równowaga w dawaniu i braniu.

 

Tak jednym momencie będą w odświętnym - niebiańskim ubraniu.

To miłość i do niej tęsknota braci tutaj przyciągnęła!

Jednym skrzydłem nieba objęła.

A drugie skrzydło już czeka i blaskiem daje znaki.

 

Już czas połączenia dusz w jedną wspólną radość się dostraja.

Już nektarem życia wszystkich częstuje i otwiera swe podwoje.

A Światło życia napełnia każda komórkę Świetlanej Istoty

 

Łącząc wszystkie światy w jedną przestrzeń bez wymiaru

to portal nieskończoności życia i miłości,

gdzie zaczynasz i kończysz wieczności!

 

W życiu człowieka przychodzą chwile

gdy siada, myśli - po co ja żyję?

Są radości, wesela ale i czasem momenty zwątpienia.

Gdy ból nadciągnie, wskroś serce przeszyje.

Nie ma radości - sensu istnienia,

więc co tu mam jeszcze do wypełnienia?

Czy jest po co się trudzić i po co zabiegać?

Kiedy złe fatum serce nawiedzi,

gdzie szukać mam odpowiedzi?

Czy ruszać jak mędrzec w osamotnienie?

Wśród gwiazdozbiorów na nieba sklepieniu

myśleć i czekać w skupieniu?

Czy nowy znak drogę pokaże?

Czy zaznam szczęścia w tym ziemskim wymiarze?

A może lepiej na ślepo obracać kołem fortuny,

łudząc się szczęściem iluzjonisty maga,

że sprawiedliwie los mnie obdarzy,

nie pokazując swej twarzy.

Być może znów moja gwiazda zaświeci.

Jej moc ujrzą słabi, ona nową radość rozpali.

Bo zetrze cień śmierci, zostawi w oddali.

W kaganku jasność jej kroczyć obok mnie będzie

Potęga miłości rządzić od dziś będzie.

Lecz nie zrozumieją jej wszyscy ludzie,

bo to potęga dojrzewająca w trudzie.

Ten trud codzienny enigmą zwany,

to życie oparte również na słabościach,

których każdy doświadczyć może,

tak samo jak i mocy radości w wielkim kole przemijalności.

Twa ono od wieków i jest energia dającą życie,

łączącą skołatane serca i czasem błądzące dusze.

Lecz kiedy dopasowane razem już nie cierpią katusze.

 

 

 

Zapatrzeni w gwiazd miliony

czujemy ich moc i byt nieodgadniony.

To co rozum postrzega - okruchem jedynie się staje

dla Istoty Światła i Jej świadomości, 

na przestrzeni wieków i Eonów wieczności.

 

Żyjemy wśród wielu mniejszych braci

ale często to oni są duchem o wiele bogatsi.

To co nieodgadnione umyka w ciasną świata stronę

i odnaleźć znaczenie Istnień tak wielu

jest wyzwaniem licznych lecz często niewielu.

 

Przechodząc wnikliwie zakamarki swej duszy

niejeden obraz zaboli, pocieszy i wzruszy.

A co dopiero powiedzieć po latach życia wielu

w jednym jednak ciele a nie jednym wcieleniu.

Podróż trwa i tak zawsze było

od zarania świata nic się nie zmieniło.

 

Koło się obraca i pulsuje dając znać o sobie

że jest elementem życia we mnie i w tobie!

Jeśli radość czujesz to Światło samo się wyzwala

i swą mocą napędza inne koła czasu.

Przybliża w ten sposób wiele Istnień ku sobie

by przemierzając razem życiowe losów zamęty

weszły na drogę wspólnej wibracji

i wszelkich boskich z nimi korelacji.

 

Jedno Światło Prawdy o cudnej mocy

co uskrzydla i pojawia się by wlać cud harmonii

dla dusz wszystkich ziemskich braci!

To dzięki niemu jesteśmy na prawdę najbardziej bogaci!

 

 

Duchu Prawdy - Najwyższa Istoto!

 

Kiedy budzisz słońce i utulasz gwiazdy do snu,

będące częścią całej naszej świetlistej drogi.

To ja, człowiek duchem często tak bardzo ubogi

nie rozróżniam prawdziwej pokory - zrodzonej z miłości,

która od Ciebie przecież pochodzi 

w wieczność wpisana, żadną mocą nieopisana.

Na osi czasu, której wymiar sami obieramy

ciągle gdzieś pędzimy, załatwiamy sprawy.

Rozróżniamy co nas otacza po zmianach,

choć sami je stwarzamy dla siebie przemijaniem nazywamy.

Może wydawać by się mogło, że zatrzymać czasu nikt nie zdoła,

że nie warte jest to co kręci się dookoła.

Choć kresu wędrówki nie widać, lecz myśl duszę doskonali

nadając sens marzeniom kreowanym w duchu miłości

bo taka jest odwieczna zasada jedności.

 

Bo to co na niebie się łączy, na ziemi utwierdza,

a dla nas to opoka i twierdza.

Jest to jedność materii wpleciona w postać ducha

co ma rozum i serce kierujące ciałem

jako stworzeniem najbardziej na ziemi doskonałym.

 

W tej otoczce wspaniałej - człowiekiem nazwanym,

istnieją wszelkie przeciwności.

 

Od stanów lęku, buntu i gniewu aż do eufori radości.

Ale te wszystkie stany ducha połączone razem

są wiernym odbiciem naszej ścieżki ku wolności

w innym wymiarze rzeczywistości.

Poznać Boga to zrozumieć i pokochać brata Ziemi najmniejszego.

Ujrzeć światło w ciemnym tunelu jego duszy.

Nawet  gdy inni już o tej duszy dawno zapomnieli,

bo na względzie tylko swoje dobro mieli.

 

Dotknąć Boga - to rozpalić ogień w sercu zatwardziałej istoty

i rozszerzyć krąg miłości niebiańskiej urody.

 

Urody, Mocy i światła co oświeca, ciepło daje, lecz nigdy nie spala

tylko łączy ludzkie dusze w nieśmiertelne bytowanie

w różnych postaciach,wymiarach i czasach po kres

bytów i ich karmy oczyszczanie.

Poznać Boga to przede wszystkim odnaleźć siebie w każdej istocie.

Ujrzeć swoją mocy głębię - w najprostszej formie życia a zarazem

podstawę niezliczonych obrazów Boga wszechmocnego

nam jako ludziom za wzór i podobieństwo danego.

 

Odsłoń swą twarz prawdziwą przez powłoki ziemskie skrywaną

przez innych według genów ludzkich i wierzeń nadaną!

 

Otwórz swe serce i duszę prawdziwą z Boga zrodzoną,

która i tak powróci do początku bytu na tęczy miłości

od blasku Światła prawdy emanującej radości .

Nikt jej nie przyćmi ani nie zmieni,

to wiedzą już wszyscy, którzy ten stan już osiągnęli!

 

 

 

 

Codziennie stwarzamy nowe poematy życia.

Łączymy i rozdzielamy, mnożymy i dzielimy,

wydawać by się mogło, że tak mało albo zbyt wiele,

ale jeśli w środku duszy czegoś brakuje

cóż innym damy bez szat miłości w sercu odziani.

 

Oczyma Istoty Świetlistej otwórz drzwi serca

i jego ukryte przesłanie.

Daj tyle co Bóg Ci sam daje,

a otrzymasz w darze niebiańskie mieszkanie.

Jedni szukają i czekają przez lat wiele,

a inni już znaleźli swoją przystań nieba

tam już o nic martwić się nie trzeba.

 

Dla tych, którzy powoli zmierzają do celu

i mają dużo zadań na swych ścieżkach życia

niechaj nigdy nie tracą wiary,

że są u ich boku nieziemskie wymiary.

Nie jesteśmy na Ziemi zostawieni sami sobie!

To tylko iluzja ogółu ludzkiego myślenia,

że tylko czas biegnie i nic na dobre często się nie zmienia.

 

Obok nas za dnia i w nocy 

otaczają nas wysłannicy boskiej pomocy.

Niewidzialni dla wielu, choć nie w jednym tylko wcieleniu,

dają nam znaki w śnie i na jawie,

tylko na ile to właśnie zrozumieć potrafię?!

 

Zaufanie miej w sercu i podążaj za nim!

Duch prawdy nigdy nie błądzi .

Łącząc to co serce i czysta wiara podpowiada,

a rozsądek na inne półki to właśnie odkłada!