Nadszedł czas!

Budzą się Anioły Nowej Ery!

Schowane pod płaszczem 

popękanej przez wieki skorupy ziemi!

 

Ledwie mogą podnieść ociężałe od płaczu powieki.

Prostują zdrętwiałe ręce i podpory zaciśniętych skrzydeł,

by poczuć oddech i zew nowego życia, 

na które patrzyły tak długo z ukrycia!

 

Strzepują proch ziemi, zmieszany z pyłem przestworzy,

by ruszyć ku nowej zorzy.

Wyśnionej, obiecanej, która wszystko odmienia.

Tak jak życie po życiu, jak ukojenie po cierpieniu.

Tak jak przychodzi prawda, która sama się obroni

jeśli za nią prawdziwa miłość stoi.

 

Anioły....

jeszcze pół śpiące, ale już ku życiu biegnące

otwierają serca i dusze drżące!

Ku Nowej latarni - co światłem wszystko co żyje ogarnie,

by zasilić nowo powstałe życia spiżarnie!

 

Ku życiu w prawdzie - w nowe szaty odziane

światłem otulone - teraz w jedną idą

zapatrzenia stronę!

 

Ramię w ramię powstają - wspierają się wzajemnie,

by ich trud powstania nie poszedł na daremnie!

Już nie ma fałszu i zakłamania!

Jest czysta postać boskiego poznania.

 

Te anioły, które przeżyły nie jedno wcielenie,

wiedzą co znaczy moc poznania!

Wielcy sercem swą nagrodę wnet odbierają,

prawdziwe oblicze Boga już poznają.

Nie patrzą na fizyczne ciała obumieranie 

ale na cud przemienienia,

który zmienia potencjał ludzkiego spojrzenia!

 

Oczyma Anioła widzimy cały Nowy Świat dookoła.

Nowym napełnieni duchem z pełnymi miłością sercami

idziemy ku światłu i dzielimy się z innymi świetlistymi Duszami!

 

Tak i moja dusza znów uleciała!

Ze światłem nieba się spotkała.

W całym swym jestestwie o bólu ziemskim zapomniała!

Choć powrócić jej znów było dane -

wie że czeka ją jeszcze inne spotkanie!

 

 

Jeden rozbłysk wirującej fali stary układ matrycy rozdzieli 

i otworzy nowe wyznaczniki prawdy, 

a nie iluzji czasu i przestrzeni,

do której byliśmy od wieków wtłoczeni.

Ujrzymy wirujące światło, które wypełni nasze ciała

i ze starych molekuł utworzy nowe gwiezdne istnienie,

a po starych, nie pozostaną nawet cienie.

Droga sama nam wskaże, którędy rozum nie prowadzi

ale siła, która w nas samych się gromadzi.

Wiązki światła wielowymiarowe odłączą stare wzorce dla iluzji stworzone.

Ten nie ma wymiaru ani żadnego ludzkiego rozmiaru.

Tu nie ma pragnienia, ani lęku ni żalu.

Jest radość w byciu i jego wiecznym trwaniu.

Nie ma czasu a przez to starości - bo to wyparty gen z ludzkiej przeszłości.

Nie ma rasy i koloru - jest światło Miłości bez ograniczeń i cienia zazdrości!

Jest wieczna radość przebywania bez myślenia i przewidywania 

bez złych wspomnień i ran rozdrapywania.

Kiedy przyjdzie taka chwila, 

że szala smutku do zwycięstwa się przechyla.

Kiedy łzy wypłuczą wszelką zadrę,

a potem oczyszczą miłością naszą ranę,

poznamy z jakiego koloru 

jest świat tęczy losu Ziemi utkany!

Wtedy każda żywa Istota 

pozna wszelkie przejścia i wrota.

Oddzieli to co przeszkadza

i przyjdzie absolutu poznanie!

Nowa Era Panowania będzie

w nowe słowa i czyny ubrana!

Opleciemy wszelkie dusz korytarze

i wzniesiemy to co najpiękniejsze 

na najwyższe serc naszych ołtarze.

Uśmiech świetlistej Matki Ziemi 

wszystkich nas opromieni!

Odczuwać będziemy lekkość oddechu

całej Galaktyki i naszej Macierzy

Matki i każdej Jej  gałęzi, korzenia,

każdej duszy Ziemskiego pochodzenia!

Więc teraz kiedy Matka Ziemia 

broni swych najczystszych więzi,

pierwowzorów, które tak szybko gubimy.

Bądźmy Jej  najwierniejszymi obrońcami,

bo po to tu własnie jesteśmy zesłani!

By zachować to co szanowali najmądrzejsi mieszkańcy

i dzięki temu najwięcej zyskali.

Bogactwo Ziemi i błogosławieństwo Nieba. 

Bo tyle tak na prawdę wystarczy by zbudować 

raj edenem zwany, który przez naszą próżność

może już nigdy nie zostać odbudowany.

W tysiącu nadziei, 

różnych znaków i pieczęci siedzimy,

często jak w warowni własnej zamknięci.

Są to często nasze osobiste dogmaty,

a czasem innych dylematy.

W chwili duchowego zamyślenia

dostrzegam klucz do otwarcia warowni zapomnienia.

Myślę - sama sobie zadając pytanie,

co mogłoby by być, a co niechybnie się stanie.

Gdybym mogła zmienić kolejność kodowania

i dla ludzi przesłania - pewnie nie byłabym

żadnym ludzkim przyjacielem

tylko iluzji cieniem.

Najczęściej zwykłe szukanie odpowiedzi

w samym sednie pytania siedzi!

Tylko trzeba innej perspektywy spojrzenia,

by móc odróżnić prawdę od iluzji.

W ukrytych szyfrach nadawanych od wieków

są ukryte prawdy chronione przez mędrców,

którzy prawdę poznali a nawet życie za nią oddali.

To dla nich hołd oddaję bo zrozumieli sens 

ludzkiej egzystencji, która jednemu celowi przyświeca.

Być jak odwieczna, galaktyczna, niegasnąca świeca,

która sama nie gaśnie a jeszcze innych płomień wznieca!

W mroku nocy i świetle dnia,

to co żyje wiecznie trwa.

Niby tak wiele, a może nic prawie.

Niedotykalne, ale odczuwalne

niewidoczne, ale często słyszalne

na fali umysłu wyższej wibracji

o boskiej kreacji.

Niby nie ma smaku,

a upaja sytością,

otacza ciepłem, puchem delikatności,

w niespotykanej skali wrażliwości.

Gdzie tych cudów szukać?

Czasem otworzyć trzeba pokłady 

wartości własnej duszy

i usłyszeć głos, który już na zawsze

wszystkie nadprzyrodzone zmysły poruszy.

Kiedy tylko będziemy gotowi

staniemy na wysokości zadania.

Obudzimy nasze prawdziwe oblicza,

zdejmiemy śmiertelne pieczęcie 

ludzkiego rozumu - stanąwszy na krawędzi

i to już właściwa pora!

Resztę nasz Anioł dokona!

Z miłością obejmie nas skrzydłami

i pokieruje nasze odwieczne przeznaczenie!

Przybliży blaski i uwolni wszelkie duszy cienie!

Moje wielkie szczęście ukryte jest w Tobie!

Jest odziany w ziemski strój człowieka,

ale ile w nim znajomej bliskości,

której każdy z nas czeka.

 

Nie jest ani wielki, ani znaczący z dala,

ale jego wnętrze jakąż moc wyzwala!

 

Ujął mnie swoim głosem i spokojem

swej wewnętrznej siły, która przeniosłaby 

nawet skał olbrzymy.

 

Popatrzył w moje oczy i wtedy zrozumiałam,

że przedstawiciela mych braci znów przy sobie miałam.

 

Otulił mnie skrzydłem swej wewnętrznej miłości

i popłynęły słowa o naszej ziemskiej słabości.

O zmienności losu oraz największego ludzkiego patosu.

 

Mijały chwile a On powtarzał o przypomnieniu

- o naszym odwiecznym gwiezdnym pochodzeniu!

 

Potem razem popłynęły sił złączonych moce,

by popatrzeć na różne nasze źródeł niemoce.

Pieczęcie i śluby dawno zapomniane,

które nie bez przyczyny były nam pisane.

 

Tak też w świecie ziemskim na wielu płaszczyznach

pojawiła się niejedna genetyczna blizna.

W świadomości zakorzenione starych przodków dzieje

jak również to co się później z nimi dzieje.

 

Wędrówka życia wcale nie jest prosta,

lecz gdy dusza gotowa - nowe bramy otwiera.

Wychodzi poza zamkniętą kapsułę iluzji świata,

a wtedy nowy ale znany płaszcz światła zakłada!

 

Podając sobie cielesne ręce wewnątrz czujemy energię 

mocy połączenia - jako drzewa życia,

które łączą korzenie Matki Ziemi 

i koronę  samego  Ojca Nieba! 

 

 

Bóg sam przychodzi do ciebie z darami

choć milczy lecz patrzy z czułością.

Co robisz z tak wielką Jego szczodrością.

Sam decydujesz i sam później osądzasz

czy dobrze zrobiłeś, czy znów pobłądziłeś?

 

Lecz gdy błądzenie często się zdarza

spójrz na siebie oczyma drugiego człowieka

zobacz gdzie wina, a może kara sama

przez ciebie została zesłana.

 

Jesteś cząstką boskiej miłości,

dlatego zdążaj ku doskonałości.

Nie od razu widzisz to, co najgłębiej ukryte 

szukaj więc mądrości w cichości swego serca,

a wtedy wszystko zobaczysz i już nie pobłądzisz.

Odgadniesz kody życia i moc ich otwierania, 

różne dla każdego ale o jednej sile wyzwalania!

 

Tam gdzie nie pieniądz i sława,

ale uczucie miłości, dobroci ciągle płynie 

źródłami od samej boskiej Istoty.

Energii co wszystko ze sobą splata,

łącząc czasem przeciwieństwa o niezmiernym potencjale

które później stanowiąc jedno żyją w wiecznej chwale!

Ze światła życia pochodzimy

choć często iskrę łaski tej gubimy.

Odkryć ją trzeba wewnątrz swej Istoty

choć żywot ziemski nie jest prosty,ani wygodny.

Rozproszeni pomiędzy światami

postrzegamy blaski życiodajnej wody.

Ona sączy się dając nam życie i pokarm duszy żywy

więc życia na prawdę nigdy nie tracimy.

Uświęcamy ścieżki naszymi ludzkimi stopami

a ileż jeszcze drogi przed nami.

Anioł co nas do życia wprowadza

daje nam pomoc w potrzebie 

siłę do działania ale nigdy nie narusza

naszej wolnej woli, jeżeli nasza dusza 

sama tego nie dozwoli.

Czasem, często błądzimy pomimo

wiedzy i zdolności - odnajdując tylko

swoje ludzkie ułomności.

Skąd one się biorą i kto je w nas utrwala?

Może tylko nasza zgoda ciągle na to pozwala.

Lata mijają, tyle rzeczy się zmienia

a my często robimy wszystko tak tylko

od niechcenia.

Ja nad sobą też się zastanawiam

dokąd będę powtarzać sekwencję zdarzeń tę samą

Pewnie aż mój Anioł się zezłości i pokaże

kto ma dłuższe duchowe i fizyczne kości!

Pewnie mnie uziemi bólem mi znanym

to będzie już znaczyło - koniec z narzekaniem!

Do roboty duchowej trzeba się przyłożyć 

żeby znowu Anioł nie musiał mnie ułożyć!

Podejmuję decyzję zmiany już się nie waham!

Idę ku marzeniom i spełnieniu swemu

by promienieć radością i dać ją innemu.

Anioł tez świetliste ręce zaciera, gładzi fałdy

anielskiej szaty i rzecze wprost do mego serca -

teraz jesteś duchem najbardziej bogaty!

Wiem że błogosławieństwo do mnie płynie

i z każdej strony jestem odgórnie strzeżony!

Codziennie budząc się i otwierając oczy - myślę

no..widok wprost uroczy!

Nie wiem w którym kierunku zmierzać.. i znowu to samo

ale cóż tak jest.. uczeń uparty - uczy się pomału!

O mój Anioł kochany co w nocy mnie pilnuje

z powątpiewaniem w me oczy się wpatruje.

Widzę że już do mnie nie ma siły

ale i tak czule mnie obejmuje i na nowo dopinguje!

Doceń w końcu siebie! - mówi mi przez ramię 

przecież jesteś duszą zrodzoną z miłości

a nie samego siebie ofiarą!

Przychodzi czas połączenia wszystkich nici osnowy istnienia.

To co jeszcze otwarte lub zupełnie zagubione, 

krążące po kole czasu i wcieleń niedopełnione.

 

Jakiej trzeba siły, wiary duszy i jej woli, że to co ciągle nie grało,

na nowo w inne istnienie się zespoli.

Trzeba pozamykać stare dzieje, wszelkich braków nawet cienie.

Zebrać razem rozedrgane losy i dopełnień ich wiarę,

bo to los już wybrał i niebawem się stanie.

 

Śmierć różne oblicza nosi i czas sama wybiera,

dla jednych jest wyzwoleniem na pograniczu innego wymiaru.

Dla drugich nieubłaganą drogą rozstania i obumierania,

bez szansy powrotu i zmiany.

Więc tego się boimy?

Często myśląc nad jaką przepaścią stoimy?

Może przychodzącej i odwiecznej prawdy.

 

Ten kto w swej świadomości pamięta duszy dzieje,

wie co śmierć ze sobą niesie i co dalej się dzieje.

To tylko moment i portal czasu otwiera nowe bramy

za którą sami siebie na nowo odkrywamy!

 

Ten strach co nas najbardziej za życia przeraża,

za zasłony śmierci nabiera innego wymiaru.

Daje początek nowej nieprzebranej wieczności,

którą widzimy czasem na pograniczu śmierci spotkania,

lub pomocy Anioła przeznaczenia i jego z nami przebywania.

 

Boimy się a może lepiej porozmawiać z nim i zapytać: 

- co jest za Nim? i jakie ślady za sobą zostawia

i skąd bierze się cała nasza ziemska obawa?

Poznając ślady naszego przeznaczenia, lub cień, który za nim kroczy,

zobaczysz swoje oczy i strachu odwzorowanie,

a przecież to tylko odczucie, a niekoniecznie tak się stanie!

 

Z nadzieję i wiarą zapytaj gdzie najważniejszy fundament się chowa

i gdzie trzeba poszukać lub odkryj go od nowa.

Jeśli serce masz czyste wiarą napełnione,

prawda sama otworzy Twe wewnętrzne duszy oczy 

i zobaczysz miejsce zagubione i odkryte na nowo.

 

Tam mieszka miłość i stęskniona czeka by Cię przytulić

do serca Wszechświata co wszystkie losy ludzi splata.

Otuli Cię skrzydłem o sile nieogarnionej miłości,

która wcześniej wszystkie dusze w zaraniu dziejów napełniła

i po brakującą Ciebie na Ziemię powróciła!

 

Zrozumiesz wtedy wszelkie ludzkie bóle i życiowe role

które przechodzimy by doświadczyć wszystkich form bytności

za sprawą Jednej we Wszystkim Miłości!

Zza zasłony nocy - wczesnym rankiem

wychodzi Anioł z jaśniejącym wiedzy kagankiem!

Rozchyla chmury i przysłania mroki swym

świetlistym szalem - ''starym zwyczajem''!

 

W lekkim powiewie unosi skrzydeł kontury,

abym ujrzała Jego serca muskuły!

Blaskiem tęczowej poświaty wita

wszystkich z nocnego letargu,

i zaczyna prelekcje życiowej nauki.

Roli tworzenia i kreowania

misji wcielenia i dróg powracania!

 

Jakaż harmonia od Niego bije

i spokój na wskroś opanowany!

jakby tu bywał tak ''dla odmiany''!

 

Jednym spojrzeniem uporządkował 

wszelkie przeszkody, lecz milczy i cicho

czeka na nasze odpowiedzi

-Bo kto wie co w każdym z nas siedzi?!

 

Tyle miłości w Jego przesłaniu

a dusza nasza jakby w czekaniu?

Co się wydarzy, co dalej będzie,

jakie dziś powie nam boskie orędzie?!

 

Chwila czekania to moc przetrwania!

Te ziemskie chwile nie znaczą aż tyle

co oddech Boga w stwarzaniu człowieka, 

który z miłością stale wciąż czeka!

 

Daje nam rozum i wolną wolę 

a co my znaczymy w tym Boskim zespole?

Widać i Anioł też tego z nami doświadcza

choć Jego wola nie jest tu władcza!

 

Moc i potęga wciąż jest tu z nami -

a my nadal wątpimy - czy jesteśmy sami?

Anioł nauki wciąż nam pomaga, siada, dogląda 

kaganki zapala i cicho szepcze przez myśli Twoje..

... Jesteś Aniołem w ciało ubranym,

... lecz pochodzenie Twoje nazywa się Rajem!

Splątani różnymi żywiołami,

tymi ziemskimi i tymi z boskiej przestrzeni.

Tańczymy w wirze uniesień wyższych wibracji, 

o różnej rozpiętości tonacji.

 

Muzyki co tylko serce otwarte usłyszeć może

i trwa, jeśli kocha w największym ferworze.

Skrzydłami wiary siebie otulamy,

bo nie jedno przeżyjemy będąc na wspólnej życia fali.

 

Bo to co niesie woda i to co zabiera

oczyszcza dusze i na nowo obleka człowieka.

 

W wichrze i podmuchu wiatru przychodzi oddech,

tak samo koniec żywota!

A ogień życie wznieca albo wypala,

w zależności od trwałości życia zegara!

A ja proszę o otulenie skrzydłami Miłości i zrozumienie

niewiedzy i zagubienia w tak prostej drodze

do raju spełnienia!

Proszę z całej mojej mocy o wzmocnienie wiary i siły

by przyziemne sprawy już mnie nie goniły

ale wyznacznikiem innej drogi były!

Obym z czułością mogła spojrzeć

na ziemskiego Brata i zobaczyć siebie

i własne ludzkie słabości, które odbiciem są tylko fizycznej ułomności!

Niech wewnątrz naszej duchowej świątyni płonie 

ogień prawdy, który nigdy się nie myli!

Podążamy na różnych łodziach życia 

i w różnych odstępach czasu 

ku temu samemu przeznaczeniu -

- Jedno we Wszystkim Istnieniu!

Widziałam Anioła co po wodzie kroczy

nie używając nadludzkich mocy.

To tylko siła miłości go prowadziła 

tak ogromna że łuna jaskrawa aż w niebo biła!

 

Potęga tego uczucia, która wszystkim ludziom

została dana aż do ponownego siebie poznania.

Kiedy w pełni zrozumiemy siłę tej mocy

będziemy silni jak nie jedni prorocy!

 

A wtedy powstanie Nowa Ziemia

o duszach bogatych - czystego nieba!

Ile potrzeba wewnętrznej walki z tym

co nas od daru nieba oddala -

- a może....

to tylko nasze wewnętrzne pokoleń przekonania!

 

Tak często czujemy muśnięcie tego co

oczy nasze zobaczyć nie są w stanie.

Ale myśl drąży to co niemożliwe -

i tak zaraz się stanie!

 

Miarą naszej wiary jest siła zaufania

do duchowej obecności ,

która i tak na prawdę zawsze wśród nas gości!

Przyzwyczajeni do nakazów wielu

nie podążamy ku naszemu czystemu przeznaczeniu.

 

A to tylko na wyciągnięcie myśli a nie dłoni

i w dodatku nic nie boli!

O żródłach życia i jego zasobach

w korzeniach wieczności wiemy niewiele.

Gdzie styka się ziemia z niebem

gdzie trwa wieczna gonitwa

i doznań przeróznych wiele

tam są nasi bliscy i ''różni'' przyjaciele.

 

W wielości czasów mierzone gwiezdne

odbicia i świateł stroje

a w nich nasze życie i wszelkie z tym niepokoje.

Przez wiele nieznanych wątków

udawadniano nam swe dzieje

ale ta więź się tworzy i na nowo się dzieje.

Tak i myśli czesto niespokojne 

kołaczą  w serca stronę i pytają

czy dobrze obrały drogi już zamierzone.

 

Pewnie jest mi już tak dane, że strach

przenika moje duchowe stany.

Z doświadczenia wiem, że to dzieje się po coś

i zmienia moje zyciowe plany.

 

Serce mówi - otwórz i zajrzyj do środka 

a umysł przestrzega!

To nie tędy płynie głowna rzeka!

Rzeka poznania i rozpatrywania 

początków i chwil rozstania.

 

Przeplatają się ciągle ludzkie życia drogi

a my poznajemy ich rzeki odnogi.

Przypływy i odpływy energię ludzi spiętrzają

albo w chwili wyciszenia delikatnie

serca samym szumem muskają.

 

To co wytwarza energię do wszelkiego działania

tworzy się w nas samych.

W chwili splotu dwóch potencjałów energii każdej żywej Istoty.

Tak też ich harmonia w zgodności wznoszenia.

daje kielich życia napełniony nektarem nieśmiertelności

i wiecznej duszy młodości

Wszystko przemija!

Może jedyną dla nas radością jest wiara w zmienność i przemijanie?

Świadomość różne podsuwa podpowiedzi a rozum odrzuca

te tak zwane wyobraźni śmieci.

Nieodgadnione zagadki świata łączy myśl jedna i inne przeplata.

 

Istniejesz, trwasz a potem życie przemija

by mogła istnieć następna chwila.

Chwila kreacji, rozwoju, rozpadu 

dla współistnienia ziemskiego ładu.

 

Wszystko to z góry zaplanowane 

dla Istnień ludzkości z miłości dane.

I choćby zmienić  kolejność tworzenia

zawsze coś będzie, a potem już nie ma!

 

Trwałość Życia tylko częściowo zanika 

by powstać w nowym brzmieniu języka!

Z nowej myśli, nowe nazwanie,

nowe Istnienie i nowe wyzwanie! 

 

 

Usiądź i odkryj swoje myśli na nowo

Może nie być ciekawie ani kolorowo!

Poznasz wtedy głębię istoty i ludzkiego myślenia

tego co było a może już tu nie ma.

 

Są myśli co drążą wszelkie sumienia.

Jest jedna myśl co ciągle to zmienia!

To poziom wiedzy i sposób na nią patrzenia!

 

Świat nie jest ani wielki ani mały

po prostu jest najlepiej zbudowany.

Żyją w nim istoty o wielkich sercach

co otulają wszystkich swą mocą 

i takie przed którą wszystkie inne

w cichością dygoczą!

 

Radością wielu jest przemijanie

a dla innych po prostu ziemskie przetrwanie!